vluchten kan niet meer...............

Dit boek zag ik bij de leesclubs staan, daar ik geen ervaring had met het semi-autobiografisch werk, heb ik me ingeschreven. Zonder voorkennis van de auteur of voorkennis van de auteur en Arjen zijn beste vriend Thomas Blondeau waar dit boek toch vooral over gaat.
Het verhaal bestaat uit verschillende thema's, bovenal heb je de vriendschap tussen Arjen en Thomas, een vriendschap die gegroeid is, van Arjen die zo opkeek naar Thomas, Thomas die cool was, een lederen jas, een Mercedes en een bepaald zicht op het leven. De vriendschap groeit uit tot een evenwijdige lijn tussen Thomas en Arjen.
En dan van het één moment op het ander sterft Thomas, Arjen beschrijft, de rouw, de pijn maar ook wat rouw doet met je medemens, of hoe je ook vlucht...het gemis volgt je. En dat is wat Arjen doet, hij vertrekt naar Alexandrië, een mooi reisjournaal krijg je verweven met emoties en een terugblik op het verleden, een terugblik op zijn immigratie naar Amerika.
Het boek wordt geïllustreerd met zwart-wit foto's, wat voor mij wel verrassend was en het gaf een toegevoegde waarde aan een boek dat niet echt journalistiek is, niet echt een roman. Eerder een zoektocht, een zoektocht naar zichzelf zonder Thomas. Misschien een minpuntje, er komt soms zoveel op je af, dat je het geen vlot boek kunt noemen of geen boek dat je "even" gaat lezen. Je blijft wel achter met een gevoel, wat was nu waar, wat niet????

Wat is dan het verschil tussen samen zwijgen en in je eentje zwijgen? Als ik dat wist, weet ik het gewicht van onze vriendschap, ongeveer zoals je het gewicht van de ziel kunt bepalen door een lichaam te wegen voor en na de laatste ademtocht. Blz.20