Rauw en eerlijk!

Toen ik de sneak preview van de ideale man las, was ik direct getriggerd, de start van het boek schetst Evelien (hoofdpersonage) die twijfelt aan haar moederschap, waar drank een oplossing is om af en toe uit de chaos te ontsnappen, we kruipen vanaf de eerste bladzijde in het hoofd van Evelien terwijl ze het groepje moeders observeert. En ja als moeder af en toe herkenbaar, want hoe perfect moet je als moeder zijn?

*Dit is Mathilde Hoekstra(1977) haar tweede roman, in 2014 debuteerde ze met “bella donna” over een manipulatief hoofdpersonage gebaseerd op een van haar collega’s toen zijn nog als redacteur werkzaam was. En deze keer schrijft ze weer een verhaal deels gebaseerd op haar eigen leven, ze noemt het zelf autobiografisch maar beslist geen autobiografie.

De cover van “de ideale man” heeft me even misleid, met de gedachte dat de vrouw Mathilde Hoekstra was, hier ging ik de mist in. Ik vind het een mooie cover en toch besef ik dat ik het boek niet zou kopen op basis van de cover maar meer op de zin die prijkt op de cover “een vrouwelijk variant van Kluun” en ja ik kan enkel volmondig knikken, de schrijfwijze is rauw en eerlijk, straight to the point.

Korte inhoud:
Evelien heeft een prachtig gezin, twee kinderen en een man Taeke. Taeke neemt zijn vaderschap makkelijk op, komt thuis wanneer hij wil en ergens onderweg in hun hectisch bestaan is hij Evelien verloren. Evelien daar in tegen neemt het moederschap volledig op zich, met de nodige frustraties probeert ze alles onder controle te houden. Door haar controle en frustraties loopt niet alles zoals ze wilt, ze roept te veel naar de kinderen, spoelt dit door met de nodige drank. Dan leert ze Kees kennen, Kees filosofeert zich door het leven, de praatjesmaker. Ze wordt stapelgek op hem, en laat los, voelt ze na lange tijd terug leven, maar wat met haar gezin?

De auteur heeft hier een rauw beeld gezet van een hoofdpersonage, die op een keerpunt staat, zichzelf telkens in twijfel trekt en dit wordt door vraagstelling doorheen het boek duidelijk gemaakt. Het verhaal is geschreven met een sarcastische ondertoon wat bij mij dan extra binnenkomt, wat wou ik het hoofdpersonage af en toe een schop onder haar kont geven. Hier kan ik dan enkel tot de conclusie komen, dat het een doordringende schrijfwijze is, die je niet zomaar loslaat. Misschien is de filosofische kant van het verhaal niet voor elke lezer weggelegd, mij kon het alleszins bekoren. Het plot bleef voor mij een verrassing en er bleven nog vragen onbeantwoord, de auteur is alvast aan deel 2 bezig. Dit boek is zeker 4 sterren waardig en deel 2 komt hier zeker in mijn boekenkast terecht.