puur uit het hart geschreven, eerlijk zonder poespas

Het gebeurt zelden dat ik even moet bekomen en dat heb ik echt wel met dit boek. Het logboek van een onbarmhartig jaar, geen dagboek, geen roman maar gewoon puur uit het hart geschreven, eerlijk, zonder poespas . Na de dood van Hans van Mierlo, echtgenoot van Connie Palmen, begint Connie te schrijven. De datums lopen wat door elkaar maar dat onderscheidt het boek juist van een dagboek, op zich is het goed te volgen en het kruipt onder je huid, of zoals ik, je begrijpt het, want je kent de situatie, je voelt het...een vriendin van me vroeg "ga je dit boek echt lezen, is dat niet te moeilijk voor je?". En nee, het heeft me geen troost gegeven of een antwoord gegeven maar het gevoel van "hé ik ben niet alleen met mijn rouwgevoel, hé dat is wat ik voel". Er zit een quote in die ik nooit ga vergeten "Wat is rouw? Een staat van permanente paniek".
Alles is wel op een filosofische manier geschreven of bekeken, als je niet van deze manier van lezen houdt, zal dit boek je niet kunnen bekoren. Voor mij een 5 sterren waard en mevrouw Palmen bedankt voor je oprechtheid en je hart zo openstellen.