een verhaal dat je bij de keel grijpt...

Er viel even een stilte bij mij toen ik het boek dichtsloeg, even bekomen van een verhaal met als thema verdriet, hoop, pijn, verloren leven, schuld of onschuld.

De auteur Sarah Crossan grijpt met dit verhaal met momenten bij de keel. Sarah Crossan heeft al verschillende prijzen gewonnen met haar boeken, voor mij was de auteur nog onbekend. Sarah Crossan is dit verhaal beginnen schrijven op basis van de documentaire "fourteen days in May".

*De 17-jarige Joe Moon beslist naar Texas af te reizen om zijn oudere broer Ed te gaan bijstaan in zijn laatste dagen. Ed zit onschuldig in de dodencel te wachten op zijn executie. Joe heeft zijn broer al 10 jaar niet gezien, is Ed een vreemde geworden voor hem? In Texas aangekomen bezoekt hij zijn broer elke dag. Beide blijven hopen op een herziening van Ed zijn straf en proberen terug naar elkaar toe te komen, al zit er een plexiglas tijdens het bezoek.

Het verhaal is geschreven in korte hoofdstukken, ik moest me even aanpassen aan deze toch soort van versvorm. Toch laat de auteur je in die korte hoofdstukken, flashbacks zien en het heden, ook de beschrijvingen zijn een toevoeging aan het verhaal en grijpen je direct bij de keel.

"Ergens vlakbij klinkt een kreet – gelach, bijtend en wanhopig. De betonnen muren komen op me af, mijn borst wordt samengedrukt. Weer een hek, open en weer dicht – opnieuw gegalm, een klap en piepend geknars."

Dit is een heel unieke schrijfwijze, integer, rauw en soms hard. Vanaf de eerste bladzijde heeft het je in zijn greep en laat het je niet los. Een boek dat me nauw gaat bijblijven en zeer makkelijk druk ik nu op favoriet!