Een verhaal dat dieper gaat dan de cover doet vermoeden!

De auteur Gabby Rasters heeft hier een heftige roman neergezet gebaseerd op ware feiten (de aanslag op de luchthaven van Zaventem), het hele verhaal eromheen is fictief. De cover vindt ik wat misleidend want het verhaal gaat dieper dan dat de cover laat vermoeden, het voorwoord vond ik prachtig verwoord, een hart onder de riem voor vrouwen die dagelijks een gevecht moeten leveren door verdriet, gemis.

"Ik zie vrouwen die zo ontzettend veel hebben meegemaakt in hun leven en toch in staat zijn om dit leven weer kleur en vorm te geven. Stuk voor stuk vrouwen die inspireren, vrouwen die een voorbeeld zijn voor anderen. Vrouwen die hopelijk ook af en toe huilen en zich overgeven aan hun verdriet."

Louise wil geen man meer in haar leven tot ze in een hotel te Brussel Lennard leert kennen, vanaf moment één voelt ze een connectie. Ze nemen afscheid en beloven elkaar om exact één jaar later elkaar terug te zien op dezelfde plaats. Louise stapt in de auto en Lennard vertrekt naar de luchthaven. Louise belt met haar vriendin terwijl ze naar huis rijdt, volledig van haar sokken geblazen door de gevoelens die ze voelt voor Lennard. Dan zegt haar vriendin "luister je niet naar de radio, er is een aanslag gepleegd...."
Maud staat te wachten op haar vriend in de luchthaven, daar leert ze Victor kennen, als Maud haar vriend aankomt met een andere vrouw, neemt Victor haar mee om een koffie te gaan drinken. Dan horen ze een knal, paniek breekt uit....

Dit is een verhaal met heel wat psychologische thema's, bindingsangst, schuldgevoel, traumaverwerking maar ook afsluiten en doorgaan op een mooie, broze manier. De auteur weet het gevoel van onwetendheid tot bij de lezer te brengen, in vorm van smsjes die de vrouwen naar elkaar sturen, ook de vriendschap tussen de vrouwen wordt mooi verweven in een redelijk beladen emotioneel verhaal. Een boodschap die de auteur voor mij goed weergaf is ook al ben je sterk (zoals de vrouwelijke personages) af en toe mag je je gordijn opendoen en verdriet en gemis toelaten, misschien een mooie boodschap naar de maatschappij toe? Het enige minpuntje dat ik had was op een zeker moment zakte het verhaal een beetje weg naar het zeemzoete maar ja ik ben nu juist een lezer die van dit gegeven niet zo fan van is. Maar overigens een mooi verhaal, prachtig verwoord, met emoties die je als lezer wel raken, een boek vol hoop, en een titel die het zo mooi verwoord 'nooit meer bang' en bovenop het voorwoord krijg je een eerlijk nawoord!