Twee totaal verschillende vrouwen, maar wel getrouwd met dezelfde man.

Selina is al 28 jaar gelukkig getrouwd met Simon. Ze hebben drie kinderen en een schitterend huis. Simon is regelmatig lange periodes achtereen weg voor zijn werk maar Selina weet niet anders. Op een ochtend wordt ze wakker gebeld door de politie. Het lichaam van haar man is aangetroffen in de Theems. De schok is groot, zeker omdat Selina in de veronderstelling is dat haar man zich momenteel in een ver land bevindt. Maar na identificatie is er geen twijfel over mogelijk, het is Simon die overleden is. Lottie is 17 jaar getrouwd en heeft een dochter. Als zij via een oude vriend hoort dat haar man is overleden kan ze het niet geloven want ook haar man zit in het buitenland voor zijn werk. Dan is er het afscheid. Als Selina Simon naar zijn laatste rustplaats brengt is daar de andere vrouw. Ook Lottie was getrouwd met Simon. De beide weduwen komen oog in oog te staan en ze zijn perplex. Dit moet een vergissing zijn, dit kan toch niet?

‘Er was geen begrafenis. Er was geen vrouw die krijsend op de grond lag, geen meisje dat het gezicht van een overledene heeft. Er was niemand overleden. Er was geen Simon. Ik heb geen echtgenoot gehad. Het is nooit gebeurd.’

Het verhaal bestaat uit vijf delen. Afwisselend zijn Selina en Lottie aan het woord. In het eerste deel is bij beide sprake van ontkenning. Het zal je maar gebeuren, overlijdt je man en dan kom je erachter dat hij buiten jou om ook nog een ander leven heeft gehad. Selina heeft nooit wat gemerkt, hoewel, als ze er later over nadenkt had ze het kunnen weten. En ook Lottie snapt er helemaal niets van. Meerdere geheimen komen aan het licht en de gevoelens van de weduwen en hun kinderen staan onder hoogspanning. Twee vrouwen, totaal verschillend, maar ze waren wel getrouwd met dezelfde man.

‘Zoiets zou hij me niet aandoen. Onmogelijk. Ik weet dat hij dat nooit zou doen. Hij zou niet in staat zijn zo te liegen, zo lang. Ik kende hem als mijn broekzak.’

De andere vrouw is een goed geschreven roman, een verhaal waar ook nog een beetje spanning in zit. Kennisgemaakt met de personages en tijdens het lezen heb ik ze steeds beter leren kennen. Juist Selina en Lottie, ondanks dat ze totaal verschillend waren, ik heb met allebei meegeleefd. De kinderen die hier maar mee moeten dealen, dat heeft mij ook niet onberoerd gelaten. Al had één van de kinderen op een gegeven moment wel heel iets verrassends voor mij, dit had ik niet aan zien komen. In het verleden wel vaker soortgelijke verhalen gehoord, maar zoals Tamar Cohen dit verhaal op papier heeft gezet is toch wel uniek. De schrijfstijl van Tamar is prettig om te lezen en de verteltrant is boeiend genoeg om door te blijven lezen.

‘Het is een illusie, een huis gebouwd op drijfzand dat van vorm verandert met het getij.’

Zelf lees ik over het algemeen niet zoveel romans, hoewel het dit jaar wel meer is geworden.
De andere vrouw heb ik gewonnen, weet niet of ik deze zelf aangeschaft zou hebben. Nu weet ik dat ik dan wat gemist zou hebben en ik kan deze roman iedereen aanraden. Ik ben benieuwd geworden naar de eerste roman van deze auteur, heb deze in ieder geval op mijn verlanglijst gezet.