Een verpletterende ontknoping

Bijna twee jaar geleden heeft Irene een klein kind doodgereden. Het was een ongeluk maar het schuldgevoel blijft haar parten spelen. Inmiddels is ze met haar man en twee kinderen verhuisd en probeert in het dorp waar ze nu woont haar leven weer op orde te krijgen. Maar het verleden blijft haar alsnog achtervolgen en op een dag ontvangt ze een anonieme bedreiging. Nog voor het einde van het jaar zal zij zelf ervaren hoe het voelt je kind te verliezen. Wie is diegene die haar wil straffen? Wie kan ze nog vertrouwen? Of kan ze zichzelf niet meer vertrouwen?

‘Die vormen van schuldgevoel waren niets in vergelijking met de permanente druk die nu op mijn borst lag. De luxe om me schuldig te voelen over futiliteiten was een fotoalbum in mijn hoofd geworden. Een platte afdruk van het verleden waar de dimensie ‘beleving’ uit was gehaald.’

De onderkant van sneeuw is verdeeld in zes gedeeltes. De cover is zeer toepasselijk voor het verhaal. Na het lezen van het eerste gedeelte had ik eerst iets van is dit nu het boek waar iedereen zo lyrisch over is. Totdat ik verder ging met lezen en werd meegevoerd met de gedachtestroom van Irene. Irene die niet meer weet wie ze kan vertrouwen en zich afvraagt wie toch diegene is die haar dit allemaal aandoet. Zelf had ik hier mijn gedachtes over, maar later bleek dat ik volkomen op het verkeerde been was gezet door de auteur.

‘Ik had geen energie om te protesteren. Mijn wil was weg. Ik was een kind. Ik deed wat Freya zei dat ik moest doen.’

Een goede spanningsboog, prima uitgewerkte personages en een soepele verteltrant. De psychologische factor is van hoog kaliber en geeft het verhaal een extra booster mee. Iedereen kan zich er natuurlijk wel een voorstelling van maken wat het met je doet, als jij verantwoordelijk bent voor de dood van een kind. En begrijpelijk dat iemand daardoor flink van in de war kan raken. Ilse heeft dit in De onderkant van sneeuw heel goed verwoord, gezien vanuit meerdere invalshoeken.

Een verhaal dat mijn volle aandacht heeft gehad en mij van mijn nachtrust heeft beroofd. En toen ik dacht alles te weten werd ik volkomen verrast door een verpletterende ontknoping!
Geweldig gedaan en ik sluit mij volledig aan bij al die andere positieve reacties betreffende dit boek.

‘Dit was het einde van mijn achtbaan. Met dit offer had ik mijn schuld ingelost.’

Ilse Ruijters studeerde Communicatiewetenschap en is freelance tekstschrijfster en columniste. Ze schrijft artikelen en columns voor bladen als Cosmopolitan. Nadat ze een aantal schrijfwedstrijden won, schreef ze met De onderkant van sneeuw haar debuut. Ilse Ruijters is één van die debutanten waarvan ik hoop meer te kunnen lezen in de toekomst.

Deze recensie is ook te vinden op mijn blog : www.passievoorboeken.com