Soms is het nodig los te laten om verder te gaan...

Kismet verhaalt over Moira en Finn. Moira Singer is negentwintig jaar en de echte liefde kent ze alleen van op afstand. Vooral na een slechte ervaring hoeft het van haar niet, ze denkt alleen maar met haar hoofd en niet met haar hart. Tot ze Finn ontmoet. Er is iets met deze jongen wat haar aantrekt en het lukt haar niet meer om alleen maar met haar hoofd te denken. Haar hart begint te spreken en dat is iets waar ze aan moet wennen. Ze laat zich overrompelen door de innemende en charmante Finn en haar gevoelens. De twijfels komen als ze bemerkt dat hij heel veel over haar weet terwijl ze elkaar nog maar achtenveertig uur kennen.

‘De anderen die je nog gaat ontmoeten, vertel het ze. Vertel het… mij.’

De proloog is cursief geschreven en dat wat hier geschreven wordt zal zich na het lezen verklaren. Na de proloog omvat het boek drie delen en een epiloog. In het eerste deel wordt vertelt vanuit het perspectief van Moira, in de eerste persoon. Al snel wordt duidelijk dat Moira niet zo’n fijne tijd achter de rug heeft. Om te voorkomen dat ze weer gekwetst gaat worden heeft ze een muurtje om haar heengebouwd en trekt zich terug in haar eigen cocon.

‘ Als het aan mij had gelegen was ik de deur niet uitgegaan, opgedoft in mijn zwarte linnen broek en witte blouse voor een tuinfeest met mensen die ik niet ken of niet per se hoef te kennen. Dan zou ik in mijn pyjama op de bank zitten, met een kop thee en reep chocolade binnen handbereik, om een paar romantische comedy’s te kijken, en dan het liefst films die ik woord voor woord kon meezeggen.’

Haar zus Eef, waar ze tijdelijk bij inwoont, vindt dat ze een verzetje nodig heeft en stuurt Moira naar het Amerikaanse tuinfeest van vrienden. Ze gaat al met tegenzin en als ze dan ook voortdurend door de mensen bekeken wordt dankzij een akkefietje veroorzaakt door haar ex, heeft ze spijt dat ze naar haar zus geluisterd heeft. Maar dan heeft ze een vluchtige ontmoeting met Finn en merkt dat deze jongen haar niet onberoerd blijft.

Het eerste deel lijkt op een gewoon liefdesverhaal. Een mooi en meeslepend liefdesverhaal en er is al gelijk een goede klik met de personages. Personages die zo neergezet worden dat ze al snel een plek in je hart weten te veroveren. Maar dan is er het tweede deel verhalend vanuit het perspectief van Finn. In dit deel kom je voor verrassingen te staan. Dit liefdesverhaal blijkt niet zomaar een standaard liefdesverhaal te zijn. Rondom Finn zijn er ontwikkelingen die de lezer regelmatig in de war brengen en die een eventuele verwachte afloop op losse schroeven zet.

‘Mijn leven was heel lang hetzelfde van dag tot dag, de weken en maanden gingen op in een grote sleur. Pas sinds kort besef ik dat elke dag ertoe doet, dat je elke dag iets verrassends moet ondernemen.’

Stefan Tetelepta heeft een prettige schrijfstijl waarmee hij de lezer goed aan het verhaal weet te binden en mee te voeren. Ook weet hij dit verhaal iets unieks mee te geven waardoor er een onderhuidse spanning toegevoegd wordt. Het maakt het nog geen thriller, maar Kismet komt daardoor wel dicht bij de categorie spannende roman. Maar er is niet alleen onderhuidse spanning, de meer serieuze fragmenten worden afgewisseld met fragmenten vol scherpzinnigheid. De nieuwsgierigheid naar de afloop dwingt tot doorlezen al zorgt die nieuwsgierigheid soms wel voor de bekende knoop in de maag. Het kunnen verplaatsen in de personages laat meeleven en hopen op…

‘Of die dromen uitkomen doet er nu niet toe, zover is het nog lang niet, we leven in het hier en nu. Morgenmiddag vliegen we terug naar ons leven, dat echter niet meer zo leeg en afgepast hoeft te zijn als het was.’

Met de epiloog rond Stefan het verhaal mooi af, al blijft er wat twijfel hangen. En na het dankwoord is er een aftiteling die de indruk geeft dat het verhaal nog niet af is en misschien wel oneindig kan doorgaan. Toch wordt dit boek met een tevreden gevoel dichtgeslagen.

Kismet is een roman over liefde, lotsbestemming en loslaten. Stefan heeft in deze roman veel persoonlijke elementen verwerkt en door deze roman te publiceren sluit hij een periode af. De persoonlijke elementen liggen verborgen maar toch geven ze deze roman dat speciale gevoel mee met een onderliggende boodschap.

Soms is het nodig los te laten om verder te kunnen gaan…