Geen alledaagse thriller

Het was gif en hij wilde het, want het was ook de hemel.

Het Laatste Arrondissement. Een gedeelte van Nederland dat is afgezet en afgesloten van het goede gedeelte Stad Holland. Voorzien van poorten met zware bewaking en je kunt van het ene naar het andere gedeelte, maar je kunt alleen weer terug naar het goede gedeelte als je in het bezit bent van een burgerpas.De politici bevonden dit stadsdeel zelfs een nummer onwaardig. Het was de scherpste rand van de beschaving, glibberig, steil, vrijwel onbeschermd tegen de moordende smog van de fabrieken. Inwoners die het niet lukte om zich hier staande te houden vielen over die rand, naar de ware onderwereld. Zij hingen rond op de afvalbergen van de stad, om gelaten op het einde te wachten, om levend weg te rotten tussen het vuil.

Hier leven Uwen, Ronnie en Dara. Ze leven als junks, verkopen hun lichaam voor dat ene shotje dat hun leven weer even draaglijk maakt. De vader van Dara wil koste wat het kost zijn dochter hier vandaan halen en met gevaar voor eigen leven stapt hij deze onderwereld in.

“Voorzichtig strekte Uwen zijn vingers, de blauwe capsule lonkte. Het was te vroeg, hij hield zich in. De dosis die hij eerder vandaag had ingenomen versluierde zijn geest nog te prettig. Na de dagelijkse verkrachtingen, dan mocht het.”

Zodra je aanvangt met het lezen van Nirwana, komt er gelijk een somber en donker gevoel opzetten. Jonge mensen met een uitzichtloos leven. Het enige dat nog telt is dat fijne gevoel na het gebruik van de drug Nirwana. Dit boek speelt zich af in een andere wereld, een dystopische wereld, maar toch is er een link naar het vandaag. Jonge mensen, soms kinderen nog, die zichzelf in de weg zitten en daardoor gevoelig zijn voor de verslavende werking van drugs. Of door de omstandigheden gedreven worden. En als de verslaving eenmaal daar is, is er geen uitweg meer te vinden.

In Nirwana, in deze dystopische wereld, wordt alles grotesk neergezet. Deze thriller is donker, soms te gruwelijk voor woorden. De auteur zet dit verhaal op zo’n wijze neer dat je er op bedacht moet zijn je niet mee te laten trekken in dat donkere gevoel. De auteur heeft zijn fantasie de vrije loop gegeven maar schetst hierbij wel een mogelijk toekomstbeeld dat zeer beangstigend is. Een wereld waarin de zwakkeren van de samenleving het hard moeten ontgelden. Utopie of toch ook een stuk werkelijkheid?

Een vader die er alles aan doet om zijn dochter te redden. Weg te halen uit de wereld van drugs, prostitutie en misbruik. Een wereld die door Terrence grauw en donker beschreven wordt, waarin hij fictie en werkelijkheid samenvoegt. En of je nu wilt of niet, je wordt als vanzelf het verhaal ingezogen en meegesleept in de tragiek van de personages.

“Het wapen gilde om gebruikt te worden. Het wilde bloed drinken. Bloed van zondaars, van moordenaars van meisjes. Simon gaf het graag waar het om vroeg, hij mocht zich wreken.”

Wil je gewoon even een thriller lezen voor dat ene uurtje ontspanning, dan is Nirwana geen goede keuze. Maar voor degene die wel wat gewend is, van geweldadige thrillers houdt en niet snel misselijk wordt door het lezen van wrede en gruwelijke passages, is Nirwana een mooie uitdaging. Ik heb af en toe moeten slikken en na het lezen moest ik toch even dat sombere gevoel van me af zien te schudden. Geen alledaagse thriller…