Als de waarheid aan het licht komt

Al sinds haar jeugd en in de jaren van haar huwelijk leeft Julia een leven dat in het teken staat van onderdrukking. Een eigen mening mag ze niet hebben, gewoon doen wat er gezegd wordt en verder onzichtbaar zijn. Haar 40ste verjaardag wordt groots gevierd, al zijn het alleen haar man en de uitgenodigde zakenrelaties die plezier mogen hebben. Julia haar opdracht is de drank aan te voeren. Als ze de volgende morgen beneden komt is het niet alleen een gigantische puinhoop dat ze aantreft, tussen de puinhopen ligt het dode lichaam van haar man. Voor Julia betekent dit haar bevrijding en ze gaat nu eindelijk genieten van haar leven. Echter, meerdere opvolgende gebeurtenissen zetten haar leven weer op zijn kop. Opnieuw wordt ze weer het slachtoffer.

Vilein verhaalt vanuit de ik-vorm. Julia is niet treurig over het feit dat haar man dood is. De vraag is alleen, was het een ongeluk of moord. En als het moord is, wie heeft hem dan vermoord? De eerste dagen brengt Julia in een roes door. Het is allemaal nog onwerkelijk, maar al snel pakt ze haar leven op en moet er aan wennen dat ze geen verantwoording meer hoeft af te leggen. Tussendoor schrijft ze in een soort dagboek waarin ze haar verhaal richt aan Sophie. Deze fragmenten worden cursief geschreven en de vraag is: Wie is Sophie?

“Ik heb helemaal niemand en toch heb ik altijd geweten dat er iemand bij me hoort. Dat er iemand is geweest, die sinds die fatale nacht weer terug is.”

Het verhaal pakt meteen, er zijn veel onzekerheden die nieuwsgierig maken en waarvan je meer wilt weten. De drastische veranderingen in Julia haar leven maken haar verdacht maar voor haarzelf is het onduidelijk wat haar rol in het geheel is. Ontbrekende stukjes uit haar verleden maken het alleen maar moeilijker. Marcella weet het in Vilein allemaal mooi te verpakken en doordat er maar langzaam meer wordt prijsgegeven, blijft het voortdurend raden. Ondanks dat ik al snel een vermoeden had, werd dit vermoeden steeds weer door wendingen aan de kant gezet en bleven er twijfels.

“ Ik haat het dat mijn hoofd tegenwoordig zo’n warboel is en ik vaak niet meer helder kan denken. De laatste tijd heb ik zoveel meegemaakt, dat ik de kluts kwijt ben.”

Julia wordt in Vilein sterk neergezet, al is het wel de vraag hoe iemand zo snel kan schakelen. Maar als je er goed over nadenkt, er is zo’n grote opluchting dat al het andere niet meer belangrijk genoeg is om over na te denken en dit wordt naar de achtergrond geschoven. Als er meer over het verleden van Julia bekend wordt, krijg je ook wel bewondering voor dit personage, toch knap dat ze al die jaren overeind is gebleven en zichzelf niet helemaal is kwijtgeraakt. Naderhand bleek mijn vermoeden niet helemaal verkeerd te zijn. Ik had het juiste personage voor ogen, maar de wijze waarop alles zich ontwikkelde en tot een ontknoping kwam, had ik niet kunnen voorspellen. Marcella heeft een prettige, vlotte schrijfstijl en ze is er goed in geslaagd een uniek verhaal te schrijven. En, zoals we van Marcella gewoon zijn, vinden we in het verhaal een verfijnd stukje psychologie. Vilein is een verhaal dat je laat nadenken en twijfelen totdat uiteindelijk de echte waarheid aan het licht komt.