Indrukwekkende brieven over een zware kindertijd in Colombia

De mij onbekende Emma Reyes vertelt in brieven over haar kindertijd in Colombia, in armoede en ellende. Wat dit boek extra bijzonder maakt is dat ze dit doet op volwassen leeftijd, maar wel door de ogen van het kind dat ze was. Hier slaagt ze heel goed in, waar ze zelf de volgende verklaring voor geeft:

‘Je vindt het vast vreemd dat ik zo gedetailleerd en precies kan vertellen over die zolang geleden periode. Ik ben het met je eens dat een vijfjarig kind dat een normaal leven leidt, zijn kindertijd niet zo getrouw zou kunnen schrijven. Maar wij, Helena en ik, herinneren ons de tijd alsof het gisteren was en ik kan je niet zeggen waarom. Er was niets wat aan onze aandacht ontsnapte, geen gebaar, geen woord, geen geluid of kleur, alles kwam kristalhelder binnen.’

Ze beschrijft alles heel beeldend, wat je meteen haar leven in trekt. Je voelt als het ware met haar mee. Des te indrukwekkender als je bedenkt dat ze tot op latere leeftijd analfabeet was.

Wat ik vooral jammer vond, is dat de brieven stoppen op het moment dat ze het klooster ontvlucht. In het nawoord (dat voor mij overigens een voorwoord had mogen zijn, omdat het het boek zelf zo goed kadert) wordt er gelukkig nog wel iets over haar verdere leven verteld.