Een boek met te weinig gevoel

Vanaf het begin van het boek boeide het originele verhaal me, ook al gebeurt er op zich niet zo gek veel. De dochters van twee bevriende gezinnen krijgen een ongeluk, waarbij Elisa in coma geraakt, en Madelon er in eerste instantie beter vanaf lijkt te komen.
Op een gegeven moment komt er een kantelmoment in het boek, wat tot een groot dilemma leidt, maar desondanks bleef het verhaal voortkabbelen.

Het boek leek dan ook vooral om de gevoelens van de verschillende personages te draaien, van hoe zij met dit alles en met elkaar omgaan. Daarin zou ook de sterkte van het boek moeten zitten, maar dit had dan wel beter uitgewerkt kunnen worden.
Naar mijn mening zat er namelijk weinig gevoel in. Of vooral: ongeloofwaardige gevoelens. De eerste dagen na het ongeluk verwacht je heftigere gevoelens, maar ik vind persoonlijk dat alles nogal op de vlakte bleef.

Ik bleef gedurende het hele boek bovendien moeite hebben om de personages uit elkaar te houden, ik moest goed nadenken wie wie was en wie bij elkaar hoorde, dit ging niet vanzelf. Het werd ook nooit duidelijk wat de twee koppels bij elkaar zochten, waarop hun vriendschap gebaseerd was.
Door dit alles had ik ook niet echt het gevoel de personages te leren kennen, en was er ook niemand voor wie ik echt sympathie had. Ik had gehoopt dat dit in de loop van het boek zou veranderen, maar dat was jammer genoeg niet het geval.

Ook had ik moeite met het ontbreken van de aanhalingstekens. Na de uitleg van Lykele zelf ben ik open minded aan het tweede deel begonnen, en ik moet toegeven dat ik nu wel begrijp waarom hij daarvoor gekozen heeft: af en toe is het niet meteen duidelijk of iemand iets zegt of denkt, of door wie dat precies gebeurt, maar eigenlijk doet dat er niet toe.
Een aparte manier op een dialoog weer te geven, even wennen voor mij.

Voor mij is het boek een beetje een gemiste kans. Een boeiend uitgangspunt, een leuke schrijfstijl, maar ik miste vooral het ‘gevoel’ in het boek, wat toch aan de basis had moeten liggen. Wanneer Lykele in zijn nawoord schrijft dat dit als filmscenario begonnen is, is het misschien beter te begrijpen: de acteurs zullen er het gevoel moeten in leggen.

Een typerende zin voor het boek vond ik: ‘Ze waren vrienden, vreemdelingen en vijanden tegelijk.’

(Met dank aan Hebban voor het Meeleesexemplaar!)