De tweede zonde verwijst naar de tweede van de zeven hoofdzonden, ‘hebzucht’. Het boek heeft een prachtige foto op de cover en de letters liggen er in reliëf mooi bovenop. Dit geeft het boek een ‘klasse uitstraling’, en dat is het ook.

Rebecka Martinsson speelt ook in dit boek weer de hoofdrol, de setting is Kiruna in Lapland. Een grootmoeder die instaat voor de opvoeding van haar kleinzoon Marcus, wordt vermoord. Als het onderzoek op gang is ontdekt Rebecka nog een aantal bizarre sterfgevallen in de familie. Rebecka krijgt problemen met haar collega Von Post die haar van de zaak laat afhalen. Met haar stugge karakter laat ze zich hier niet door tegenhouden en gaat zelf op onderzoek. Ze wil achter de ware toedracht komen van de overlijdens. Kan ze het leven van de kleine Marcus redden?

Het boek is weerom zo naturel geschreven. Je snuift de pure sfeer op van het harde leven in Lapland. Asa Larsson slaagt erin om alledaagse dingen zo mooi te beschrijven dat ze speciaal worden. De stijl van dit boek waarin er flashbacks komen van 1914-1926 is prachtig. Het doet denken aan de schrijfstijl van haar Zweedse collega Camilla Läckberg. Het heden en het verleden hebben mekaar nodig, ze worden verweven met mekaar om zo tot de clue van het verhaal te komen.

De spanning wordt heel geleidelijk opgebouwd in een cadans die aangenaam is. De top van de spanning wordt bereikt rond de laatste veertig bladzijden van het boek. Dan wordt het verhaal plots door een klein gaatje geperst waardoor een enorme explosie ontstaat. Alles gaat dan in een stroomversnelling en doet je naar adem happen. Het einde daarentegen is zoet en mooi. Het is een zonde om De tweede zonde niet te lezen.