Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

“Het is vreselijk iemand te missen die er nog is.”

Wil 22 oktober 2018
Een prachtige cover voor dit “tussendoor”-pareltje van de Zweedse auteur Backman die eerder met zijn “Een man die Ove heet” een wereldwijde bestseller schreef.

We zien een oudere man (opa) met zijn nog jonge kleinzoon (Noah), samen op een bankje kijkend in een verte die wazig is maar we onderscheiden nog wel de contouren van een vissersboot. De kleur “avondrood” dringt zich op. Er kan nog een persoon tussen hen in. Waarschijnlijk open gelaten voor de zoon (Ted). Uit het verhaal blijkt dat deze hier ontbrekende zoon zijn vader niet goed begrijpt en dat was wederzijds vanaf het begin. Opa hield van wiskunde, zijn zoon van letters.

Dit gemis wordt meer dan 100% gecompenseerd door de kleinzoon. Een zegen voor de oude man die allengs de weg kwijt raakt (zie de treffende titel), nu ook zijn lieve vrouw er niet meer is die hij ondraaglijk mist. Opa en kleinzoon hebben samen op dit bankje een gesprek over zijn naderende vertrek door dementie. En tussendoor ziet opa zijn verleden in soms wazige flashbacks voorbij komen en praat hij met zijn overleden vrouw. De hyacinten onder de bank verwijzen steeds weer naar de bloeiende, geurende tuin van zijn vrouw. De kleinzoon die nog net niet met zijn voeten bij de grond kan is ook een steeds terugkerend beeld al vanaf de eerste bladzijde. Hij is precies oud genoeg om te begrijpen hoe de wereld in elkaar zit, maar nog jong genoeg om dat niet te willen accepteren. De opa is zo oud dat het te laat is om volwassen te worden.

Dit verhaal, dit gesprek beslaat amper 50 blz., maar met zoveel prachtige zinnen, mooi verwoorde denkbeelden, filosofische vondsten.
Mooie citaten:
“Dan verlaten opa’s tranen zijn wimpers. “We zijn in mijn hersenen, Noahnoah. En die zijn vannacht weer kleiner geworden”.

“Hoe ben je verliefd op haar geworden?” vraagt de jongen. (…) “Ze was verdwaald in mijn hart, geloof ik. Ze kon de uitgang niet vinden. Je oma kon zich altijd al ontzettend slecht oriënteren. Op een roltrap verdwaalde ze nog.”

”Noahnoah, beloof me één ding, een allerlaatste ding: wanneer je afscheid perfect is, moet je mij verlaten en niet omkijken. Leef je leven. Het is vreselijk om iemand te missen die er nog is.”

““Grote gedachten kun je nooit op aarde houden”, fluistert opa en hij doet zijn ogen dicht.”

Men zou willen zo'n opa te hebben gehad die van wiskunde hield en die ook zo prachtig kon formuleren. Een taalvirtuoos.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Wil