Alice Feeney weet de lezer te verrassen.

Stel je eens voor dat je wakker wordt, maar dat je je ogen niet open kunt doen en je ook niets kunt bewegen. Dit overkomt Amber Reynolds, ze heeft het locked-in syndroom: ze kan alles horen en begrijpen wat er gezegd wordt, maar kan dat niet aangeven. Ze kan zich niet herinneren wat er is gebeurd, ze merkt dat ze aan de beademing ligt en ze heeft veel pijn.
Er zijn drie dingen waarvan Amber Reynolds vindt dat je die over haar moet weten: ze ligt in coma, haar man houdt niet meer van haar en soms liegt ze.
Af en toe vangt Amber gespreksflarden op van het verplegend personeel, of hoort ze haar man Paul met haar zus Claire praten. Ook die lijken geen idee te hebben van wat er is voorgevallen. Duidelijk is wel dat Paul als verdachte wordt beschouwd door de politie.
Een andere verhaallijn is de week van Amber voorafgaand aan het ongeluk en daarin zien we hoe haar relatie met Paul is. Hij is schrijver en na een succesvol debuut wil het maar niet lukken met een nieuw boek. Net zoals hun kinderwens niet vervuld wordt. Dit alles zorgt ervoor dat het in huize Reynolds geen rozengeur en maneschijn is. Op het werkvlak gaat het ook al niet van een leien dakje, want haar baan staat op de tocht.
Daarnaast heeft ze een toevallige ontmoeting met een ex-vriend. Hoewel ze twijfelt, spreekt ze toch met hem af. Hij laat doorschemeren een nieuwe start samen wel te zien zitten. Was hun ontmoeting wel zo toevallig als het leek?
Vervlochten met die verhaallijnen krijgen we ook dagboekfragmenten van zo’n 25 jaar oud te lezen: een inkijkje in het leven van een tienjarig meisje. Wat is er gebeurd in haar verleden dat het nog steeds zo’n grote invloed heeft op haar leven.

De opbouw van het verhaal is zeer goed, zakt nergens in en heeft een goede spanningsboog. Alice Feeney leidt de lezer als een goochelaar af met allerlei plotwendingen en stukjes informatie, zodat de ontknoping, zoals een konijn uit de hoed, als een grote verrassing komt. Een zeer goed thrillerdebuut.