Vlijmscherp portret van een huwelijk

De eerste zin intrigeert al: “Nu is jouw man ook dood Anna. Jouw man. Onze man”. Wie zeg dat en aan wie is het gericht?
De verteller is Ellinor en het is gericht aan Anna, die was de eerste vrouw van George, die net overleden is. Zij vertelt over haar huwelijk met George. Anna en George, Ellinor en Henning zijn vrienden, op een skivakantie verongelukken Anna en Henning. Anna en Henning hadden een relatie, die ontdekt werd door George maar Ellinor heeft dat niet geweten totdat George het haar later vertelt.

Ellinor is een introverte vrouw, die het leven observeert dit in tegenstelling tot Anna, die extravert was en van het leven genoot. Ellinor vertelt aan Anna hoe het leven verder is gegaan na de dood van Anna en vraagt zich af of de relatie tussen Anna en Henning stand zou hebben gehouden. Zij vertelt over het opgroeien van de jongens van George en Anna, over het leven van George en haar samen en hoe ze George nu mist en over de verwijdering van de kinderen nu ze volwassen zijn, de ballingschap zoals ze het aan het eind van het boek noemt. Ze is intiemer met Anna dan dat ze tijdens het leven was. Ze vertelt haar het geheim dat ze aan niemand, zelfs niet aan haar echtgenoten, heeft verteld. Ze kan het nu vertellen nu George ook dood is.

Als lezer wordt je meegetrokken in het verdriet van Ellinor over de dood van haar man en de reacties van vrienden en kennissen. “Er is blijkbaar niets zo zuiverend voor het gevoel van eigenwaarde als helemaal aan de afgrond van andermans verdriet gaan staan en laten zien dat je niet duizelig wordt”.

Over het onbegrip van de tweeling betreffende haar verhuizing en de overwegingen die ze daarbij heeft. “Je moet de pijn kiezen die je het best bij je past”.
De auteur beschrijft het op een mooie integere manier, je voelt de eenzaamheid, die om Ellinor hangt en merkt hoe ze in de loop van het verhaal krachtiger wordt en meer haar eigen weg gaat, hoe ze de gewoontes uit het verleden weer oppakt en hoe ze troostend kunnen zijn.