Indrukwekkend

Jasmijn begrijpt de wereld niet, de wereld snapt Jasmijn niet en daardoor weet ze niet wat er van haar verwacht wordt en de wereld snapt niet waarom Jasmijn niet reageert. Jasmijn kan wel praten maar snapt de vragen niet die aan haar gesteld zijn. Als er gevraagd wordt: “Hoe gaat het met je?” dan gaat Jasmijn daarover nadenken, want wat moet ze zeggen op die vraag, wat willen ze precies weten en hoe legt ze dat uit. Dat nadenken duurt lang en Jasmijn is de vrager allang vergeten en die kijkt naar een meisje met haar hoofd naar beneden, dat blijft zwijgen.
In Jasmijn haar wereld is er stilte nodig om te begrijpen wat er van haar gevraagd wordt en als dat non-verbale eisen zijn dan snapt ze het al helemaal niet want hoe weet ze wat ervan haar gevraagd wordt als iedereen behalve zij het weet. Haar ouders en grootouders snappen Jasmijn niet maar zij passen zich liefdevol aan, als het beter is dat zij op haar kamer eet omdat ze er niet tegen kan als er gepraat wordt en de radio aanstaat, dan mag ze in haar kamer eten, dat geeft haar rust en ook haar ouders en broer kunnen dan eten op hun manier.

De hond Senta is Jasmijn haar beste vriend, die vraagt niets aan haar en verwacht geen antwoord, later in haar leven komt Elvis daarbij, die heeft mooie liedjes en verwacht ook niets van haar.
Zolang Jasmijn thuis is gaat het goed, haar ouders begrijpen haar en moeder verklaart haar gedrag door te zeggen dat ze verlegen is. Maar als ze naar de school moet komt de wereld Jasmijns wereld binnen en die wereld kent ze niet, snapt ze niet, kan er niets van snappen want in haar hoofd komt alles tegelijk naar binnen zonder filters Zo wordt de klas een tsunami van lawaai waardoor ze niet meer kan denken. En waarom kunnen andere kinderen dat wel?

Hoe ouder Jasmijn wordt hoe beter ze leert te observeren en te zien wat voor anderen een normale manier van leven is. Met elkaar praten over kleine onbelangrijke zaken, elkaar groeten, glimlachen naar mensen die je niet kent, antwoord geven op vragen zonder diep te na te denken over: wat bedoelen ze en wat willen ze precies van mij weten?
Op het middelbaar onderwijs komt ze Kirstin tegen en die is in haar geïnteresseerd en zich met haar gaat bemoeien en heel langzaam leert Jasmijn hoe Kirstin leeft en doet en durft ze haar ook te vragen waarom en hoe ze dat doet en Kirstin vindt dat niet raar en legt het haar rustig uit en daagt haar uit om uit haar eigen veilige wereldje te komen.

Jasmijn begint in te zien dat ze anders is en in haar dagboek beschrijft ze hoe een ”normale” Jasmijn zich gedraagt, hoewel dat in de praktijk mislukt maar door die manier en door mensen om haar heen zo te observeren leert ze praktische zaken in het leven. Ze heeft het geluk dat ze een baan als receptioniste krijgt waar ze alleen en dus rustig in de receptie zit en zich voor stelt dat ze hier niet als Jasmijn zit maar dat ze hier de rol van receptioniste speelt en die houdt in dat ze de telefoon beantwoordt, de mensen doorschakelt naar de juiste persoon, dat ze mensen aan de balie te woord staat en zelfs met bezorgers van pakjes en brieven kleine gesprekjes kan houden. Allemaal omdat ze die mensen maar kort ziet en spreekt en die zien haar als receptioniste. Met als gevolg dat ze na het werk doodmoe is en ze in de metro in slaap kan vallen. Maar ze functioneert en wordt gewaardeerd en buiten dat wordt er niet meer van haar verwacht.

Zo indrukwekkend om te lezen hoe een meisje met Asperger, dat later bij haar gediagnosticeerd wordt, zich in de wereld moet verhouden en de schrijfster heeft dat op een prachtige inlevende manier beschreven. Een kind en later vrouw die in een wereld rondloopt die heel anders op haar overkomt, dan bij anderen en hoe ze daarin moet leven, zonder dat zij of haar ouders en de omgeving weten hoe het bij haar binnenkomt. En dat ze mensen om zich heen heeft die haar accepteren en haar helpen om toch als een “normale Jasmijn” te kunnen functioneren en dat ze om goed te kunnen functioneren, haar eigen wereld nodig heeft met haar hond, met Elvis en de rust om haar heen in haar eigen ruimte.