Een stilistisch voortreffelijke meta-misdaadroman

Eekhaut heeft wel eens vaker boeken geschreven die dichter aanleunen bij literatuur dan bij het genre van de misdaadroman, en dit is daar een goed voorbeeld van. In deze naamloze stad verdwijnen jonge vrouwen zonder een spoor na te laten. Daar blijkt uiteindelijk niet zozeer 'misdaad' mee gemoeid, maar wel een aanklacht tegen de manier waarop mannen en de patriarchale samenleving vrouwen begluren en beoordelen. Het is een feministisch boek, in de eerste plaats, omdat het plaats ruimt voor de aanklacht van vrouwen tegen de manier waarop zij voortdurend gemanipuleerd worden. En de vrouwen hebben daar een oplossing voor gevonden.
Alleen dus in metafysieke zin is dit een 'misdaad'-boek, het meest intrigerende wat Eekhaut schreef, opgedeeld in een aantal hoofdstukken die de verschillende met elkaar gelikte personages volgen. Stylistisch uitstekend, zoals we van de auteur gewend zijn, en met gevoel en zelfs medelijden geschreven. Waarom krijgt dit boek niet de aandacht die het verdient?