een duister pad

Een schrijver met dezelfde achternaam maakt dat ik een speciaal plekje in mijn hart heb voor deze schrijfster. Ik had eerder 'Groen Licht' gelezen van haar en ik was aangenaam verrast, daarom keek ik uit naar dit boek van Corine Hartman, mede ook omdat deze genomineerd was voor de Hebban thrillerprijs. Helaas heeft dit boek me zwaar teleurgesteld.

Het boek begint met een zelfmoord, kortom een heel deprimerend begin. Op de achterflap wordt gesuggereerd dat het mogelijk geen zelfmoord is. Daarna volg je Faye, die leeft in een woongemeenschap met haar vader en een aantal andere patiënten, maar die ze zelf familie noemt. Het verband tussen de zelfmoord en Faye is niet duidelijk en er wordt ook geen suggestie gewekt van een verband. Dat maakt het begin erg verwarrend. Uiteindelijk wordt langzaam de mogelijke link duidelijk maar wat mij betreft erg zwak. Meestal is de proloog de kern van het verhaal, waar het om draait, zo was dat hier niet. De hoofdmoot is de zoektocht van Faye naar haar moeder en zien om te gaan met haar stoornis. Er komen meerdere zelfmoorden voor in het boek of net alsof zelfmoorden en daarom geen boek dat je moet lezen als je depressief bent.

Het plot is chronologisch opgebouwd met af en toe een korte terugblik naar het verleden van Faye. De rol van haar vader of therapeut is niet helemaal duidelijk. Handelt hij uit de vaderrol of vanuit de rol van therapeut? Kortom ik vond de plot niet sterk en het einde roept bij mij ook vragen op. Is het eind zo geconstrueerd om een eventueel vervolg te kunnen maken? Ik weet het in ieder geval niet. Ik heb het boek uitgelezen om een goede beoordeling te kunnen maken voor de Hebban Literatuurprijs maar niet omdat ik het nu zo spannend vond dat ik wilde weten hoe het zat en dat heb ik niet vaak met een boek.

Kortom wat mij betreft niet echt een winnaar. Heel erg jammer want Corine Hartman kan echt wel goed schrijven.