Lezersrecensie
De één leeft, de ander sterft. Kies maar.
Twee mensen. Eén kamer. Geen voedsel of water. Enkel elkaar. Eén kogel. Verschillende gedachten. Doden of gedood worden. Wat zou jij kiezen: een leven met schuldgevoelens of toch liever de dood?
In het boek Iene Miene Mutte van M.J. Arlidge worden mensen gekweld met deze mentale en fysieke folteringen. M.J. Arlidge schrijft al meer dan 15 jaar voor verschillende Britse crimeseries. Iene Miene Mutte, verschenen in 2015 (Meulenhoff Boekerij B.V.), was zijn debuut als thrillerauteur.
De auteur laat ons kennis maken met Helen Grace. Een politie inspectrice met een duister verleden en met een al iets duistere hobby, namelijk sm. Zij en haar team krijgen te maken met merkwaardige ontvoeringen. Mensen worden in paren ontvoerd en uitgehongerd. Ze krijgen een pistool met maar één kogel. Ze krijgen de keuze wie doodt en wie gedood wordt.
Het boek is opgebouwd uit kleine, snelle hoofdstukken. Elk hoofdstuk gaat over een ander personage of een andere gebeurtenis. Er is geen enkel hoofdstuk dat mooi volgt op het vorige hoofdstuk. Dit kan je al meteen waarnemen in de eerste twee hoofdstukken. Het eerste hoofdstuk gaat over de eerste twee slachtoffers die worden vastgehouden in een verlaten zwembad. Het tweede hoofdstuk gaat over het persoonlijke leven van Helen. De verschillende verhaallijnen worden heel snel van elkaar afgewisseld, waardoor het verhaal soms moeilijk te volgen is. Mensen kunnen hierdoor afgeschrikt worden om het boek verder te lezen, maar wanneer je eenmaal zijn schrijfstijl weet te appreciëren, merk je dat er hierdoor spanning wordt gecreëerd. Er is een mooie afwisseling tussen het persoonlijke leven van de verschillende personages, de moordzaak en hoe de verschillende personages omgaan met (schuld)gevoelens.
Je kan duidelijk zien dat M.J. Arlidge veel schrijfervaring heeft. Hij laat ons kennis maken met vele personages en geeft hun telkens bepaalde karaktereigenschappen, een persoonlijk leven en een verleden. Je hebt vele uiteenlopende karakters, zoals Mark die gescheiden is en zijn toevlucht zoekt in alcohol of zoals Charlie die moeilijkheden had om zwanger te worden.
In het boek wordt telkens afgewisseld tussen de verschillende personages met in de hoofdrol Helen Grace. Het aantal personages zorgt er juist voor dat de lezer geboeid blijft en geprikkeld wordt om verder te lezen.
In het boek wordt ook veel informatie achtergehouden. Er worden vele personages of scenes aangebracht waarbij je niet weet wat deze met het verhaal te maken hebben. Je komt dan pas na enkele hoofdstukken te weten hoe deze personages of gebeurtenissen betrekking hebben op het verhaal. Zo maak je bijvoorbeeld kennis met twee mannen die van een vergadering terugkomen en autopech krijgen. Ze worden geholpen door een busje. Enkele hoofdstukken later kom je te weten dat deze mannen ontvoerd zijn door de vrouw in het busje. Hierdoor creëert de auteur veel spanning en brengt hij snelheid in het verhaal. Het boek telt 376 pagina’s, maar je leest het als een sneltrein.
Het verhaal is heel aangrijpend en tragisch, wanneer je te maken krijgt met de gevoelens van de slachtoffers die het overleven. Je leeft helemaal mee met de schuldgevoelens die altijd het leven van deze slachtoffers zullen beïnvloeden. Je leeft ook mee met de emoties van de families van de overledenen. Anderzijds is het verhaal soms heel sadistisch. Je leest hoe mensen uit miserie een stuk uit hun arm eten of hun eigen urine opdrinken. Deze wrede fragmenten doen je soms walgen om verder te lezen.
Het einde van het verhaal was een beetje overhaast. De gebeurtenissen verliepen te snel op elkaar. De lezer blijft met verschillende vragen over de personages zitten. Gelukkig is er een vervolg van dit boek, waarin we hopelijk het vervolg van de personages te weten komen. De reeks over Helen Grace is momenteel uitgebreid tot vier boeken, namelijk Iene Miene Mutte, Piep zei de muis, Pluk een roos en Klikspaan.
Het boek greep me naar de keel vanaf de eerste pagina tot de laatste pagina. Ik vond het persoonlijk niet hinderlijk dat de verhaallijnen zo snel van elkaar werden afgewisseld, omdat dit spanning creëerde. Dit was de eerste thriller die mij van het begin tot het einde in spanning hield. Ik ben benieuwd naar het tweede boek Piep zei de muis.
In het boek Iene Miene Mutte van M.J. Arlidge worden mensen gekweld met deze mentale en fysieke folteringen. M.J. Arlidge schrijft al meer dan 15 jaar voor verschillende Britse crimeseries. Iene Miene Mutte, verschenen in 2015 (Meulenhoff Boekerij B.V.), was zijn debuut als thrillerauteur.
De auteur laat ons kennis maken met Helen Grace. Een politie inspectrice met een duister verleden en met een al iets duistere hobby, namelijk sm. Zij en haar team krijgen te maken met merkwaardige ontvoeringen. Mensen worden in paren ontvoerd en uitgehongerd. Ze krijgen een pistool met maar één kogel. Ze krijgen de keuze wie doodt en wie gedood wordt.
Het boek is opgebouwd uit kleine, snelle hoofdstukken. Elk hoofdstuk gaat over een ander personage of een andere gebeurtenis. Er is geen enkel hoofdstuk dat mooi volgt op het vorige hoofdstuk. Dit kan je al meteen waarnemen in de eerste twee hoofdstukken. Het eerste hoofdstuk gaat over de eerste twee slachtoffers die worden vastgehouden in een verlaten zwembad. Het tweede hoofdstuk gaat over het persoonlijke leven van Helen. De verschillende verhaallijnen worden heel snel van elkaar afgewisseld, waardoor het verhaal soms moeilijk te volgen is. Mensen kunnen hierdoor afgeschrikt worden om het boek verder te lezen, maar wanneer je eenmaal zijn schrijfstijl weet te appreciëren, merk je dat er hierdoor spanning wordt gecreëerd. Er is een mooie afwisseling tussen het persoonlijke leven van de verschillende personages, de moordzaak en hoe de verschillende personages omgaan met (schuld)gevoelens.
Je kan duidelijk zien dat M.J. Arlidge veel schrijfervaring heeft. Hij laat ons kennis maken met vele personages en geeft hun telkens bepaalde karaktereigenschappen, een persoonlijk leven en een verleden. Je hebt vele uiteenlopende karakters, zoals Mark die gescheiden is en zijn toevlucht zoekt in alcohol of zoals Charlie die moeilijkheden had om zwanger te worden.
In het boek wordt telkens afgewisseld tussen de verschillende personages met in de hoofdrol Helen Grace. Het aantal personages zorgt er juist voor dat de lezer geboeid blijft en geprikkeld wordt om verder te lezen.
In het boek wordt ook veel informatie achtergehouden. Er worden vele personages of scenes aangebracht waarbij je niet weet wat deze met het verhaal te maken hebben. Je komt dan pas na enkele hoofdstukken te weten hoe deze personages of gebeurtenissen betrekking hebben op het verhaal. Zo maak je bijvoorbeeld kennis met twee mannen die van een vergadering terugkomen en autopech krijgen. Ze worden geholpen door een busje. Enkele hoofdstukken later kom je te weten dat deze mannen ontvoerd zijn door de vrouw in het busje. Hierdoor creëert de auteur veel spanning en brengt hij snelheid in het verhaal. Het boek telt 376 pagina’s, maar je leest het als een sneltrein.
Het verhaal is heel aangrijpend en tragisch, wanneer je te maken krijgt met de gevoelens van de slachtoffers die het overleven. Je leeft helemaal mee met de schuldgevoelens die altijd het leven van deze slachtoffers zullen beïnvloeden. Je leeft ook mee met de emoties van de families van de overledenen. Anderzijds is het verhaal soms heel sadistisch. Je leest hoe mensen uit miserie een stuk uit hun arm eten of hun eigen urine opdrinken. Deze wrede fragmenten doen je soms walgen om verder te lezen.
Het einde van het verhaal was een beetje overhaast. De gebeurtenissen verliepen te snel op elkaar. De lezer blijft met verschillende vragen over de personages zitten. Gelukkig is er een vervolg van dit boek, waarin we hopelijk het vervolg van de personages te weten komen. De reeks over Helen Grace is momenteel uitgebreid tot vier boeken, namelijk Iene Miene Mutte, Piep zei de muis, Pluk een roos en Klikspaan.
Het boek greep me naar de keel vanaf de eerste pagina tot de laatste pagina. Ik vond het persoonlijk niet hinderlijk dat de verhaallijnen zo snel van elkaar werden afgewisseld, omdat dit spanning creëerde. Dit was de eerste thriller die mij van het begin tot het einde in spanning hield. Ik ben benieuwd naar het tweede boek Piep zei de muis.
4
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
