De eetclub (2004) van Saskia Noort (1967) gaat over vijf gefortuneerde stellen die ergens in een polder wonen die lijkt op het Gooi. De mannen doen iets in zaken of bij de televisie, en de vrouwen shoppen in de P.C. Hooft en brengen hun kinderen in hun fourwheeldrives of Rangerovers van school naar tennis of hockey, en dan weer naar huis. Het doet allemaal zeer denken en 'klinkt als' televisieseries zoals Gooise vrouwen, Desperate housewives en Sex in the city.
Dan vliegt er een hippe woonboerderij in brand, waarin ene Evert (eigenaar van een keten sportwinkels) omkomt, en dan gaat er nog iemand (bijna) dood, waarna de verwikkelingen zich gaan verwikkelen en de onthullingen zich gaan onthullen..
De eetclub zou een fijne, vet aangezette satirische zedenschets kunnen zijn van een dergelijk milieu, maar is dat helaas niet. Saskia Noort schrijft beter dan Heleen van Royen, maar niet heel veel beter. Helaas blijven de goede bedoelingen van Saskia Noort steken in goede bedoelingen.
De eetclub is meer een film- of televisiescript dan een echt boek, en derhalve is het dus niet zo gek dat De eetclub waarschijnlijk wel een hele onderhoudende Nederlandse film zou kunnen zijn. Maar dat is natuurlijk niiet genoeg: als je een boek wil lezen wil je een boek lezen, en geen film lezen..

De eetclub begint heel goed, maar zakt nog voor het goed en wel op de helft is enorm in en dat komt dan vervolgens niet meer goed. Omdat in de eerste - pakweg - 80 pagina's de spanning zo goed en vlot door Noort wordt opgewekt, heb ik de indruk dat deze auteur het wel degelijk beter kan.
Dat is een beetje jammer.
De personages in het boek blijven vlak en van bordkarton. Bovendien zijn het er teveel. Zo had ik de 'rouwadvertentie' op pagina 25 voortdurend nodig als geheugensteuntje/legenda om te zien wie wie nou ook alweer was, en wie ook alweer in godsnaam bij wie hoorde. Ook dat is geen goed teken.
Het leuke uitgangspunt - the young, the rich & the bored in de polder - komt na het sterke begin geen moment meer goed uit de verf.
De eetclub wordt getypeerd als een literaire thriller, maar is niet literair en eigenlijk ook geen thriller. Het is misschien een leuk boek voor in het vliegtuig, bij het zwembad of in de wachtkamer van de plastische chirurg of de sociale dienst, maar niet veel meer dan dat. Binnen het merkwaardige subgenre van de literaire thriller of de 'zogenaamd'-literaire thriller zijn er ongetwijfeld massa's boeken die veel beter zijn, maar veel minder intensief en goed zijn gehyped.