Emoties en reflecties

De drie kinderen Liz, Marty en Jules Moreau groeien in de jaren 80 op in een internaat, nadat hun ouders tijdens een tragisch ongeluk zijn omgekomen. Het boek wordt beschreven vanuit het zichtpunt van Jules en hoe hij opgroeit als jongste lid van dit gezin. Als hij op het internaat komt, ontmoet hij Alva, ook een buitenstaander en ze worden vrienden. Jules is een herinneraar en een bewaarder vertelt Alva hem, alleen moet hij er zijn halve leven over doen om daar achter te komen. Ze verliezen elkaar uit het oog, maar ontmoeten elkaar op verschillende momenten weer.
Het verdriet dat de broers en zussen delen rond de dood van hun ouders, dat uiten ze op verschillende manieren. Gaandeweg zien we hoe iedereen er door de jaren mee is omgegaan, waarom ze bepaalde keuzes maakten en worden er zaken besproken die ze al veel eerder hadden moeten bespreken. Alva komt en gaat in het leven van Jules.
Het boek staat vol mijmeringen aan vroeger, hoe men met verdriet en eenzaamheid omgaat, het hebben van familie en vrienden en het terugvinden van de saamhorigheid en de band tussen hen in. Er staan prachtige zinnen in, die aan de ene kant reflecterend werken, maar ook mooi de diepgang van het boek laten zien. Hoe ziet een ziel uit bijvoorbeeld (aldus Romanov): “Die is gemiddeld ongeveer 25 centimeter groot en zweeft op borsthoogte. Ze straalt een soort grijsachtig zilveren schijnsel uit en als je haar beetpakt, lijkt het even alsof je met je hand over de fijnste zijde strijkt voordat je erdoorheen gaat alsof het lucht was” of “Het tegengif voor eenzaamheid is geborgenheid”.
Het verhaal wordt in omgedraaide volgorde verteld, het begint bij het einde, dan komen er flarden jeugd tussendoor zodat het begrijpelijk wordt hoe het einde tot stand is gekomen. De beschrijvingen zorgen voor een roman waar je nog een paar dagen lang over na denkt, zelfs even over filosofeert. Benedict Wells omschrijft emoties en belevingen bijna poëtisch. Met recht is hij een talent te noemen.