Backman flikt het weer

In het Zweedse stadje Björnstad kun je niet leven, alleen overleven. De inwoners kennen het verschil tussen goed en fout, maar niet tussen goed en kwaad. Driekwart van het jaar is het in sneeuw en ijs gehuld en het is dan ook niet gek dat ijshockey erg belangrijk is. Misschien zelfs wel het belangrijkste, want alles draait om en rondom De Beren; de ijshockeyclub van Björnstad. Maar wat gebeurt er met deze gemeente als een belangrijke ijshockeyspeler beschuldigd wordt van verkrachting? Zouden het stadje en haar bewoners dit overleven? Zouden ze het verschil tussen goed en kwaad leren of zouden ze hun ogen sluiten?

Laat het je vooral niet afschrikken doordat ijshockey het onderwerp is. Want ondanks dat het een grote rol in het boek vervult, komt het door de vinnige thema's die worden aangesneden op de achtergrond terecht. De auteur schetst op een geweldige en indringende manier een gemeenschap die groots is in hun klein zijn. Björnstad laat je eigenlijk in een spiegel kijken, want het bespreekt op een geraffineerde manier problemen waar iedereen mee kampt. En juist daardoor is het zo herkenbaar en triest.

In hoeverre moet je een bepaald ding je leven laten bepalen? En waarom? Omdat anderen bepalen dat het zo hoort? Niet alleen wordt de trotse community op een waarheidsgetrouwe manier geschetst; ook lezen we hoe het in een kleine gemeenschap is om rijk of arm te zijn, of bijvoorbeeld man of vrouw. De situaties zijn zo goed neergezet, dat het niet onwaarschijnlijk is als je over je eigen leven na gaat denken terwijl je de roman leest.

Humor laat Backman in deze roman achterwege. Het is totaal niet vergelijkbaar met zijn eerdere boeken zoals A Man Called Ove of bijvoorbeeld My Grandmother Asked Me to Tell You She's Sorry. Meer moet je denken aan de toon van het korteverhaal And Every Morning the Way Home Gets Longer and Longer: een fijn weglezend en krachtig verhaal met een nog krachtigere boodschap.

'Laat op een avond eind maart pakte een tiener een dubbelloopsgeweer, liep rechtstreeks het bos in, zette het wapen tegen iemands voorhoofd en haalde de trekker over.
Dit zijn de verhalen over wat daaraan voorafging.'

Backman weet meteen met zijn eerste alinea zijn lezers nieuwsgierig te maken. Helaas zwakt dit hierna flink af, omdat er veel personages geïntroduceerd worden. Het zijn veelal mannen en jongemannen en doordat het er zo veel zijn en ze allemaal iets met ijshockey te maken hebben, duurt het even voordat de link gelegd kan worden welke rol voor welk personage is weggelegd. Maar als het kwartje op een gegeven moment valt, sluit het verhaal zich als een mantel om je heen en laat je pas los laat nadat de laatste bladzijde is omgeslagen.

Twijfel je nog? Niet doen! Het is echt de moeite waard om te lezen!
Backman flikt het gewoon weer: kippenvel! 4,5 dikke sterren.