Piep zei de Muis

Helen Grace en haar team zijn ongeveer een jaar verder na de vreselijke gebeurtenissen uit het eerste boek. Natuurlijk zijn ze hier niet zonder schrammetje vanaf gekomen, maar buiten een beknopte versie wat er met de personages is gebeurd in de tussentijd, blijf je flink in het ongewisse. Dit keer is er een prostituee aan het moorden geslagen, die er een lugubere werkwijze op na houdt. Uiteraard is het aan Grace en haar team om dit op te lossen.

In Iene, Miene, Mutte vond ik de vlotte schrijfstijl een pluspunt. In dit boek wat minder, het begon me op mijn zenuwen te werken en ik had het idee dat ik meer een script aan het lezen was dan een boek. Het verhaal is niet bijster origineel, ramt alle standaard thriller-aspecten er moeiteloos doorheen en mist flink wat spanning. En de spanning heb ik wel heel erg gemist, het moet immers een thriller zijn. Helaas kwam ook het einde kwam afgeraffeld over. Te snel ofzo. Te lange aanloop misschien voor zo'n abrupt einde.

Ondanks dit, was het toch een fijn boek om te lezen. Door de (soms te) vlotte schrijfstijl las het erg snel weg. De korte hoofdstukken wisselen tussen perspectieven van personages, waardoor je een betere kijk krijgt op het geheel.

Wat ik wel heel tof vond, is dat er eindelijk wat meer achtergrondinformatie over Helen Grace wordt gegeven. Een klein beetje maar, maar genoeg om de nieuwsgierigheid een klein beetje te voeden en tóch nog nieuwsgierigheid genoeg overlaten om het vervolg te willen lezen. Ook was er een onverwachte twist en twists zijn natuurlijk altijd fijn om te lezen.

3*.