Middenmootje

Met R.I.P brengt de IJslandse Yrsa Sugurðardóttir alweer het derde deel van een reeks waarin Huldar en Freya centraal staan. Hoewel de onderzoeken van elk boek prima afzonderlijk van elkaar te lezen zijn, is het toch aan te raden om bij het begin te beginnen. Zo rafelt de rode draad rondom de hoofdpersonages nergens en dat levert toch wel het meeste leesplezier.

In het proloog worden we betrokken bij een nare moord. Een jonge meid die werkzaam is bij de plaatselijke bioscoop wordt nietsvermoedend aangevallen als ze op het toilet zit. De moord wordt gefilmd en de beelden komen via 'Snapchat' bij klasgenootjes en bekenden terecht. Detective Huldar komt er via dit sociale medium achter dat er heel wat meer treiterijen plaatsvinden en wil een paar klasgenoten van het slachtoffer naar meer informatie vragen. Door de achtergrond van het delict wordt al snel de hulp van kinderpsychologe Freya ingeschakeld..

In de voorgaande boeken was er wat trammelant op het politiebureau en in R.I.P. is duidelijk te merken dat het nog niet is uitgesproken. De teamleden zijn niet altijd professioneel bezig en werken elkaar meermaals tegen. Hoewel het een mate van geloofwaardigheid veroorzaakt, zorgt het ook voor frustraties. Het zorgt er namelijk voor dat het tempo stagneert en doet de vraag oprijzen waarom persoonlijke vetes belangrijker zijn dan het oplossen van een moordonderzoek...

Pesten is een belangrijk gegeven in R.I.P.. Het is goed dat er eens in een ander genre op deze thematiek wordt ingegaan maar tegelijkertijd heeft het als nadeel dat de spanning nergens echt tot uiting wordt gebracht. Wellicht is dat de reden dat de issue vaker in romans wordt beschreven. Er wordt diep ingegaan op de materie en hierdoor wordt het in vlagen langdradig. Een lezer die spanning verwacht zal hierdoor helaas wat teleurgesteld worden. De toevoeging van social media zorgt er echter voor dat het een zeer actueel thema is en dat het echt een boek van deze tijd is geworden.

De hoofdstukken zijn kort en krachtig, maar het zijn er wel veel. Heel veel. De stukken die het hoofdverhaal beschrijven worden afgewisseld door blogs die geschreven zijn door iemand die zich Vála noemt. Ze geven de jeugd van de persoon weer en vertellen voornamelijk over de pesterijen die Vála onderging en hoe ermee werd omgegaan. De passages leveren een extra dosis mysterie aan het verhaal. Want wie is die Vála toch?

Qua spanning weet R.I.P. helaas niet het niveau van de voorgaande boeken te evenaren. Ook is de balans tussen de persoonlijke gegevens en het moordonderzoek niet helemaal in evenwicht en krijgt het boek door de overdosis trammelant meer weg van een roman. R.I.P. is net dat hobbeltje in de weg. Gelukkig was het niet zó slecht dat ik niet vol verwachting naar het volgende deel uitkijk :-).