De verre kust

Waar ik bij ‘Terugkeer naar Inverness‘ eventjes nodig had om helemaal terug in het verhaal te komen, was het bij ‘De verre kust’ net het tegenovergestelde. Het boek wist me meteen weer mee op sleeptouw te nemen en leek sneller op gang te komen dan zijn voorganger.

In het tweede deel uit deze Reiziger-serie lag de focus op een historische gebeurtenis, hierdoor wist je als lezer deels wat je kon verwachten. Deze opvolger heeft dat veel minder. Waargebeurde historische feiten spelen nog steeds een rol in het verhaal maar zijn minder prominent aanwezig. Waar ‘Terug naar Inverness’ wat weg had van een boeiende geschiedenisles was ‘De verre kust’ voor mij eerder een verhaal vol avontuur en romantiek dat zich in het verleden afspeelt.Het volume van dit boek doet misschien anders vermoeden, maar eigenlijk heeft dit verhaal een heel hoog tempo. Het ene avontuur volgt het andere op én net als Claire en Jamie krijg je als lezer amper de tijd om te bekomen vooraleer je voor de volgende verrassing komt te staan.

...

Dankzij de omschrijvende stijl die Diana Gabaldon hanteert en haar oog voor detail bezorgt dit boek je het gevoel dat je zelf een tijdreis ondergaat. De contrasten tussen verschillende tijdperken zijn opmerkelijk en de flashbacks die door het verhaal heen verweven zijn vullen geleidelijk aan de leemtes van de afgelopen twintig jaar op. Zo komen we te weten welke gebeurtenissen Claire en Jamie hebben gevormd tot de mensen die ze nu zijn. Beide zijn op twintig jaar tijd immers wel wat veranderd

.‘De verre kust’ heeft een hoog tempo en zit barstensvol avontuur, herenigingen met oude gezichten, ontmoetingen met nieuwe personages maar ook enkele bekende historische namen die meteen een belletje doen rinkelen. En ja hoor, het boek doet me nog steeds verlangen naar meer.