Zijderups

De Lula Landry-zaak heeft Cormoran Strike duidelijk geen windeieren gelegd. Hij mag er dan geen beste vrienden door zijn geworden met de politie, nieuwe klanten weten wel de weg naar zijn kantoor te vinden. Financieel staat hij er hierdoor iets beter voor en dat is maar goed ook vermits hij niet enkel zaken aanneemt die goed opbrengen. Wanneer Eleonore Quine hem vraagt om haar verdwenen echtgenoot op te sporen, neemt hij de zaak op zich. De zoektocht naar Owen Quine, die op het eerste zicht een eenvoudige opdracht leek te zijn, levert hem echter al snel de nodige problemen op.

In ‘Zijderups’ komt Cormoran Strike, samen met Robin Ellacot, die haar functie van secretaresse steeds meer lijkt te ontgroeien, in het uitgeverswereldje terecht. Bombyx Mori, het manuscript dat Owen Quine kort voor zijn verdwijning voltooide, heeft voor oproer gezorgd in deze wereld. Zijn epistel weerspiegelt de perverse gedachtegang van een excentriek auteur en geeft je tijdens het lezen het gevoel dat je een wandeling maakt door een smerig riool. Op het eerste zicht lijkt het duidelijk wie schade werd toegebracht door dit boek, maar net als met vele andere zaken in ‘Zijderups’ is er doorgaans veel meer aan de hand dan men bij die eerste oogopslag zou vermoeden.

Tijdens zijn legerdienst werd het er bij Cormoran Strike goed ingepeperd … ‘Doe je werk en doe het goed‘. Nog steeds vormt deze ene zin grotendeels Strike’s etische kompas. Net als in ‘Koekoeksjong‘ levert hij opnieuw uitstekend werk, al lijkt hij hier dit keer veel bruggen tussen vrienden en zelfs familie mee te verbranden.

Net als in Robert Galbraith’s eerste boek is ook hier goed nagedacht over de personages. Alle karakters worden gedetailleerd uitgewerkt. Stuk voor stuk zijn ze des te menselijker door hun fouten. Vaak maken ze het zichzelf moeilijker dan nodig, hierbij denk ik vooral aan Robin en Cormoran, al zijn zij zeker niet de enige. De ontwikkeling van hun samenwerking verloopt op een geloofwaardige manier en het is mooi om te zien hoe ze steeds meer op elkaar raken ingespeeld.

‘Zijderups’ heeft een gemoedelijk leestempo én ontwikkelt zich ook geleidelijk aan. Naarmate het verhaal vordert merkt je steeds meer hoe knap alles op elkaar is afgesteld. Alle kleine details en puzzelstukjes leiden naar de ontknoping toe. Galbraith weet de aandacht van haar lezers vast te houden en zorgt er voor dat haar hoofdpersonage de sympathie krijgen die ze verdienen. Ik vond het bovendien ook erg mooi hoe de titel op zoveel verschillende manieren terug te vinden is in het boek. Zowel letterlijk als symbolisch.