Een echt leesspektakel: De doos van Pieter Aspe.

De doos, een mysterieus verhaal met een opeenvolging van boeiende gebeurtenissen waardoor het vlot leesbaar is. De auteur, Pieter Aspe, sleurt je mee in zijn verbazingwekkende misdaadacties. Pieter Aspe is een bekend misdaadauteur, hij is geboren in 1953 en gaf op 42jarige leeftijd zijn eerste misdaadroman uit. Na zijn eerste exemplaar heeft hij nog 40 andere misdaadverhalen geschreven waaronder “De doos”. Hij is dus gespecialiseerd binnen de misdaadromans voor volwassenen maar hij heeft ook enkele jeugdboeken en stripverhalen geschreven. Zijn boeken kende een groots succes waardoor hij in 2010 de Hercule Poirot Oeuvreprijs kreeg voor zijn hele werk. Wegens zijn grote populariteit werden zijn eerste tien misdaadromans verfilmd in opdracht van VTM, zijn boeken zijn ook in verschillende talen vertaald waardoor hij ook een bekend auteur werd in Duitsland, Frankrijk en Italië.

De doos is een prachtig verhaal dat vlot leest, dit komt doordat er nooit een dood moment is in het verhaal. Pieter Aspe houdt de lezers geboeid door een opeenvolging van gebeurtenissen. Wat me sterk is opgevallen is dat hij steeds van vertelstandpunt verandert, eerst verteld hij over het onderzoek en dan verteld hij plots wat de mogelijke verdachte op dat moment aan het doen is. In het begin is dit zeer vreemd, maar het went snel en hierdoor begin je het verhaal beter te begrijpen. Het verhaal gaat over een misdaad dat tussen twee families speelt. Er is nog steeds een wonde tussen de twee families door de collaboratie en hun gruwelijke oorlogsverleden. Ik denk dat dit ook een van de dingen is die de auteur ons wilt bij brengen met het verhaal. Er zijn nog steeds families die heel erg botsen met elkaar omwille van gebeurtenissen uit het verleden of het nu over de oorlog gaat of over iets anders. Ook denk ik dat hij ons ook wil laten stilstaan over hoe groot een erfenis een rol speelt binnen een familie. Hij maakt veel mensen verdacht met de reden dat ze misschien teleurgesteld zijn over wat zij van de erfenis krijgen en of dat ze jaloers zouden zijn omdat de andere meer krijgt. Door ons zo mee te sleuren in zijn verhaal, beginnen wij spontaan ook mee te denken over wie het zou kunnen zijn. We zoeken mee naar verdachten en mogelijke motieven waardoor we ook stilstaan bij het feit dat het ook heel kleine en stomme dingen kunnen zijn waardoor er een dergelijk grote gevolgen kunnen ontstaan binnen een familie. Het boek wordt geschreven met een actoriele verteller, de verteller weet alles wat er op een bepaald moment gebeurd bijvoorbeeld als Van In bezig is met zijn onderzoek kan de verteller zowel vertellen over wat Van In aan het doen is en tegelijkertijd weet hij ook wat er tijdens de homejacking zich afspeelt. Als lezer krijg je dus heel veel informatie waardoor het onderzoek nog spannender wordt omdat je al wat meer weet dan Van In zelf. Wanneer de schrijver over de verdachte schrijft dan gebruikt hij wel het ik-perspectief, belevend ik. Hierdoor kan je meekijken door de blik van de moordenaar, zit je mee in zijn denkproces en kom je meer te weten over zijn persoonlijkheid. Als je de dialogen tussen Versavel en Van In leest is het in personaal perspectief geschreven zodat het duidelijk is wie wat zegt en wat er op dat ogenblik gebeurd, je gaat je minder identificeren met hun, maar je gaat je wel meer verdiepen in de situatie waarin ze zitten. De vertelperspectieven zijn telkens bewust anders gekozen omdat hij in elk verhaal je een ander gevoel of belevenis wilt meegeven. Zijn structuur is zeer chronologisch met hier en daar een kleine flash back, hierdoor zorgt de schrijver ervoor dat het makkelijk is om het verhaal goed te kunnen volgen en zodat er geen misverstanden kunnen gebeuren binnen het begrijpen van het verhaal.

De doos is één van de beste boeken die ik tot nu toe gelezen heb. Ik ben helemaal geen fanatieke lezer en vind het heel moeilijk om mijn aandacht er bij te houden. De doos is zodanig goed geschreven waardoor het heel vlot leest, ook zit het vol gebeurtenissen waardoor je je aandacht er heel goed bij kan houden. Het is misschien wel een redelijk dik boek dat mensen die niet zo vlot lezen afschrikt, maar het is een echte pageturner die je de tijd doet vergeten. De schrijver zorgt op een subtiele manier voor een beetje ontspanning tijdens het verhaal, na een reeks van hoofdbrekers binnen het onderzoek of een misdaad laat de schrijver je even ontspannen doordat Van In en Versavel op een terrasje een Omer gaan drinken. Door de kleine ontspanningen binnen het verhaal is het boek niet te zwaar om te lezen. Een klein negatief puntje is dat er heel veel verschillende personages zijn en het is heel moeilijk om alle namen te onthouden. De schrijver zou het iets makkelijker maken door bij de niet veel voorkomende namen altijd een heel klein beetje uitleg te geven. Een heel klein woordje uitleg of gewoon nog eens vermelden dat het de zus of broer van is, kan het het verhaal nog duidelijker en vlot leesbaarder maken. Nu moet je terugbladeren en het personage terug zoeken waardoor je het verhaal even stop moet zetten. Al bij al is het zeker een aanrader voor iedereen, zowel grote boekenwurmen als nieuwsgierige beginners.