Id meer Freud

“Breng me niet zover dat ik tegen je moet zeggen: het is een bevel.”
Oscar vraagt zijn vriend om bij de auto weg te blijven waarmee ze bij Duinkerken zijn gestrand. Na de capitulatie moesten ze samen een pak geld gaan brengen naar de regering in ballingschap. Bij Duinkerken stranden ze. Id wil terug, Oscar hoopt de missie te volbrengen. Id sterft er.

Id is Oscars beste vriend. Hoe kwam dat zo? Omdat hij Oscar zag worstelen met zijn isolement als leraar op een gymnasium, en hem erbij trok. De dankbaarheid daarvoor leidde tot genegenheid bij Oscar. Maar ook tot latente haat, dat voel je aan alles. Oscar zelf onderdrukt het effectief.

De zaak ligt nog gecompliceerder. Nadat Esmée als nieuwe lerares op school komt krijgt Oscar tot zijn verbazing en geluk een relatie met haar. Nog meer dan de relatie zelf lijkt hem het gevoel van triomf te bevredigen. Triomf dat ze hém kiest en niet Id. Te vroeg gejuicht. Als Oscar aarzelt om weg te gaan bij zijn vrouw valt Esmée alsnog voor Id.

Na de bevrijding wordt Id herbegraven. Oscar is daarbij aanwezig in Engels uniform. Hij gedraagt zich bizar: hij wordt gehypnotiseerd door Esmées mond die hij kust. Als hij haar even later opnieuw wil kussen wordt hij met zachte hand verwijderd. Desondanks vraagt Esmée enkele weken later aan Oscar of hij met haar de reis van destijds wil overmaken. Ze gaan op pad.

Het verhaal wordt kriskras verteld, gaandeweg zijn er allerlei herinneringen en parallellen en het verhaal van de missie en van de fatale afloop komt dan ook nog eens in varianten voor. Is het in Oscars hoofd misschien een warboel?