Meer moederliefde dan spanning

Joan is met haar zoontje Lincoln in de dierentuin. Vlak voor sluitingstijd haasten ze zich naar de uitgang. Op weg daarnaar toe ziet ze een man met een geweer lopen en lichamen op de grond liggen. Ze pakt haar zoontje op en rent terug. Ze verstoppen zich in een leegstaand hok, waar Joan probeert haar zoontje stil te houden.

Dit boek begint met een spannend gegeven, maar de schrijfster weet die spanning niet optimaal te benutten. Wat volgt zijn vele uitweidingen, die de vaart en de spanning uit het verhaal halen. Bovendien zijn de herinneringen en overdenkingen van Joan niet erg realistisch in een noodsituatie, waarbij de focus op het overleven van jezelf en je kind ligt. Af en toe wisselt het perspectief naar een ander personage, maar ook daar weer veel uitweidingen.

De verdere gebeurtenissen rond de aanslag blijven een beetje vaag. Het boek gaat vooral in op Lincoln, een speciale vierjarige, die zeer volwassen praat, veel kennis heeft over de meest uiteenlopende onderwerpen en strikt wil vasthouden aan zijn dagelijkse routine.

Op het boek staat vermeld dat het een roman is, hoewel het begin meer op dat van een thriller lijkt. En het blijft raden wat het nu eigenlijk is, of wat de auteur voor ogen heeft gehad. Voor een roman hadden de personages beter uitgewerkt moeten worden en voor een thriller is er te weinig spanning en actie. Daardoor is het een beetje “vlees noch vis”. Het boek leest prima weg, maar maakt geen enorme indruk. Wel zet het je aan het denken hoe je zelf zou reageren in zo’n situatie.