Mooie wereld die wat schetsmatig blijft

In de epische fantasy kom ik regelmatig romans tegen die veel meer woorden tellen dan het verhaal kan dragen en waar wat meer bondigheid het lezen zeker zou veraangenamen. Tijdens het lezen van De klauw van Adrian Stone ervaarde ik precies het omgekeerde.

De Klauw is in 2016 uitgegeven en is het vijfde boek van Stone, die eerder de Duiveltrilogie schreef en een tweeluik onder de naam Rune. De Klauw vormt het begin van de Magyckerreeks. Adrian Stone was werkzaam als senior-belegger, maar legt zich inmiddels geheel op het schrijven toe.

De twaalfjarige Auric zit samen met zijn zuster Marit op de eerste rang als de Magyckers van hun geheimzinnige eiland Aimeray naar de stad Oftenooi komen om een landverschuiving op te ruimen met magie.
Als blijkt dat Auric de spreuk van de magiërs niet alleen onthouden heeft, maar ook kan herhalen, is dat het begin van een grootse klopjacht op de jongen. Marit vlucht samen met haar broertje voor de Magyckers.
Deze magiërs willen hun monopolie op magie graag behouden en vrezen voor reputatieschade als blijkt dat een twaalfjarig jochie met hun spreuken aan de haal gaat.
De omstandigheden dwingen de piraat Eamon met hen op te trekken, maar dat is niet helemaal tegen de zin van Eamon.
Wat volgt is een spel om de macht tussen de piratenenclave De klauw, waar Eamons broer Kylian de scepter zwaait, en Aimeray dat alles op alles zet om haar dominante positie in de wereld te bewaren. En dan is er nog De orde, een spirituele groepering. Daartussen zoeken de hoofdpersonages hun weg.

Het verhaal heeft alle ingrediënten voor een geslaagde en gelaagde fantasy. De wereld is opgebouwd rond het gegeven van de Magyckers van Aimeray die dankzij hun magie en veel geheimzinnigheid rondom hun eiland een monopoliepositie in het eilandenrijk Pelargo verworven hebben. Toch voelt die wereld op veel plaatsen in het verhaal wat dun aan. Hier ontbreekt links en rechts wat couleur locale.
Zo leren we dat de Magyckers op hun eiland een strikte rolverdeling hebben, en dat Magyckers maar één spreuk tegelijk mogen leren, die na uitvoering gewist wordt uit hun geheugen.
Echter, ergens zullen deze spreuken ontwikkeld, aangeleerd en opgeslagen moeten zijn. Er zullen dus altijd ook Magyckers moeten zijn die wel de beschikking houden over hun kennis. De leden van de raad lijken zulke Magyckers te zijn, maar het is dan weer niet zo dat ze hun spreuken inzetten naargelang het ze uitkomt.
Dat soort dingetjes maakten de wereld voor mij toch nog wat te schetsmatig – maar het kan natuurlijk zijn dat Stone dit nog verder uitwerkt in volgende delen.
Ook de politieke intriges in het verhaal ontberen diepgang. Dit komt voornamelijk omdat we te weinig te weten komen over de persoonlijke drijfveren van de hoofdpersonages, waardoor de diverse plotwendingen niet altijd even goed gedragen worden.
Jammer genoeg slaagt Stone er dus niet altijd even goed in om alle elementen van het verhaal even overtuigend bij de lezer te brengen.

Stone hanteert een vlotte schrijfstijl die hier en daar wat eenvoudig aandoet. Ook dit maakt dat het verhaal wat kaal aanvoelt soms. Vooral op de momenten dat Stone de emoties en de gedachten van de personages in beeld brengt: we volgen nogal eens letterlijk wat iemand denkt, voelt, en wil. Diepgang ontbreekt hierdoor.
De scenes missen ook regelmatig focus waardoor ik als lezer de samenhang regelmatig miste.
Ook is er soms uitleg na de handelingen, waarin de hoofdpersonages terugkijken op ´hoe iets zo gekomen is'. Dat haalt de vaart eruit en vaak had die informatie al beter eerder in het verhaal aan bod kunnen komen, zodat het voor de lezer ook duidelijker is wat er op het spel staat.
Middenin het verhaal bevindt zich een spannend hoofdstuk waarin draken een hoofdrol spelen en dat het hele verhaal naar een hoger plan trekt. In dit soort actiescenes is Stone op zijn best!


In Magycker treden heel wat personages op en Stone heeft ze allemaal van een verleden, hun eigen drijfveren en soms tegengestelde belangen te voorzien.
Ook hier speelt het euvel dat het in weinig woorden wordt uitgelegd. Daardoor komen de interne conflicten van personages niet altijd goed uit de verf, wat hun drijfveren soms lastig te volgen maakt.
Met de autistische jongen Auric zet Stone hoog in. Het is duidelijk dat hij heel goed geobserveerd heeft en dat hij zich ingelezen heeft in autisme. Wat wel erg jammer is, is dat hij soms wat blijft hangen in de cliches rond deze stoornis.
Zo benadrukt Stone wel erg vaak hoe het autisme de relatie tussen Marit en Auric beinvloedt en hoe het Marit pijn doet dat haar broer haar affectie afweert.
Wel laat Stone mooi zien hoe Auric vaak niet begrepen wordt door zijn omgeving, waardoor die hem vooral als een vervelende klier ziet.
Dan is er de piraat Eamon, een loner met een complex karakter die tegen wil en dank de begeleider van Marit en Auric wordt, maar die daar zo zijn eigen bedoelingen mee heeft. Dat was een lekker overtuigend personage.
Meer moeite had ik met de vrouwelijke hoofdpersonages, Marit en Valdana.
Ergens in het verhaal benoemt Eamon dat Marit zon sterk karakter heeft. Helaas geeft het verhaal tot dat moment weinig meer mogelijkheden aan Marit dan het haar maar te laten overkomen en er maar het beste te van maken. Dat komt vooral door haar onhandelbare broer Auric die zich niet laat sturen en daardoor telkens in de problemen komt. Marit doet dan verder niet heel veel meer dan proberen haar broertje uit moeilijkheden te houden en zich er maar weer uit te redden als dat mislukt. Ook naar Eamon toe toont ze zich niet erg onafhankelijk, terwijl ze hem toch totaal niet vertrouwt en niet eens kent. De vraag hier is of Auric niet het eigenlijke hoofdpersonage is, dat middels het perspectief van Marit in beeld gebracht wordt.
Valdana vond ik nog een lastiger personage. Ze is de vrouw van Kylian, en lijkt het in begin nog gevoelens voor hem te koesteren. Later vraag je je af waarom, want ze is meedogenloos genoeg en streeft voornamelijk haar eigen doelen na. Dat kwam wat inconsistent over. Jammer, het had haar vele malen sterker gemaakt als hier een intern conflict beter was uitgewerkt. Gaandeweg het verhaal worden haar drijfveren duidelijker, maar het ligt er dan wel erg dik bovenop.

De diverse plotlijnen zijn ingenieus met elkaar verweven en Stone heeft veel aandacht gegeven aan de verschillende partijen met al hun belangen, en hoe dat op een spannende manier samen te brengen, alleen had hij dat op het persoonlijke niveau nog verder uit mogen werken wat mij betreft. Gelukkig geeft Stone wel genoeg ruimte aan het verhaal om tot doorlezen aan te zetten. Het verhaal eindigt met een groots eindspel. Ook hier valt weer op dat Stone daar op zijn best is.

Alles bij elkaar heeft Stone vooral niet genoeg ruimte genomen om dit op zichzelf prima in elkaar gezette verhaal volledig tot zijn recht te laten komen, waardoor je als lezer wel erg snel door de wereld en langs de personages vliegt.
Alle ingredienten voor een stevige maaltijdsoep, maar het wil niet meer worden dan een licht verteerbaar soepje en ik bleef dan ook onverzadigd achter. Een keurig verhaal dat vooral lezers van vlotte fantasy zal aanspreken.
Zelf hoop ik dat ik in het volgende deel wat minder op mijn leeshonger blijf zitten.