Pakkend maar niet nazinderend

Deze familiesaga is geschreven door de Britse schrijfster Elizabeth Jane Howard (1923-2014). Na haar scheiding in 1947 bleef ze een tijdje alleen, ze was in die periode een eenzame ongelukkige vrouw, met als enige zekerheid dat ze wilde schrijven. En dat deed ze: ze schreef diverse romans en een verzameling spookverhalen. Twee van haar boeken werden verfilmd, waarvoor ze zelf de scripts schreef. Later is Howard weer getrouwd met een romanschrijver, maar ook dit huwelijk strandde. Hierna schreef Howard de Cazalet-Kronieken. De BBC maakte een televisieserie die gebaseerd was op de eerste twee boeken.
Lichte jaren is het eerste deel van de vierdelige ‘Cazalet-kronieken’. Dit deel begint in de jaren vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog en speelt zich af op het familielandgoed van de familie Cazalet, met aan het hoofd de ‘Generaal’, zoals opa William door zijn familie wordt genoemd. We maken kennis met drie generaties: William en Kitty (haar bijnaam is De Baronie, een verwijzing naar haar Victoriaanse reputatie; zij is voorstander van een sobere levensstijl), hun zoons Hugh, Edward en Rupert en dochter Rachel. De zoons zijn allemaal getrouwd en hebben kinderen, Rachel is vrijgezel. Beetje bij beetje leren we de karakters beter kennen: hun mooie eigenschappen (zo is Rachel een behulpzame dochter die zichzelf volledig wegcijfert) en hun minder mooie eigenschappen, al zien ze dat soms zelf anders (Edward: “Hij behoorde tot de gelukkige lieden die er werkelijk van genoten om te doen wat juist was” en daarmee doelt hij op het feit dat hij zijn maitresse goed behandelt). We zien de kinderen en hun onderlinge vriendschappen en ruzies, en de manier waarop zij met hun ouders omgaan en in het geval van Ruperts dochter Clary, met haar stiefmoeder Zoë).

Het verhaal gaat over liefde, het opgeven van je passie voor je geliefde (Edwards vrouw Villy heeft haar balletcarrière voor haar man opgegeven, we leven mee met wat dit met haar doet), jezelf wegcijferen (Rachel die haar leven opgeeft voor haar ouders en ook Hugh en zijn vrouw Sybil, die er alles voor over hebben elkaar gelukkig te maken), verlies, zelfreflectie en ontplooiing, vriendschap en het volwassen worden, en vooral ook de dreiging van de Tweede Wereldoorlog die een aantal familieleden meer bezig houdt dan de anderen.

De Victoriaanse ideeën die De Baronie erop na houdt lopen als een rode draad door het boek:
“Als het huwelijk niet de carrière van de vrouw is, wordt het geen goed huwelijk.”

Lichte jaren is een roman dat je tot je moet nemen als een goed glas whisky: slokje voor slokje de mooie zinnen tot je door laten dringen. Het verhaal kabbelt erg rustig voort in een gelijkmatig tempo, de karakters worden goed uitgewerkt en de onderlinge verhoudingen en gevoelens mooi verwoord. Helaas door het rustige tempo is dit wat mij betreft het geen boek dat je niet weg kunt leggen; het pakt je maar blijft niet nazinderen. Wat niet weg neemt dat het wel zodanig is geschreven dat een volgend deel welkom is omdat je toch nieuwsgierig wordt gemaakt naar het verdere verloop van de verhaallijnen.