Signora A.

“Het zwart en het zilver” is de titel van de derde roman van de auteur Paolo Giordano. Hij maakte wereldwijd furore met zijn debuutroman “De eenzaamheid van de priemgetallen”!
Met deze roman slaat de schrijver een nieuwe weg in. Hij wisselde van uitgeverij want hij wilde ook een nieuwe literaire benadering.

“Het zwart en het zilver” telt slechts 157 bladzijden. Meer had Paolo Giordano niet nodig om een prachtig melancholisch verhaal te schrijven. De roman vertelt het verhaal van een jong koppel. Beiden hebben ze een drukke baan en als de zwangerschap van Nora haar tot bedrust verplicht beslissen ze een huishoudster aan te nemen. Deze zal ook na de geboorte van hun zoontje als zijn kinderjuf optreden. De huishoudster is de al wat oudere weduwe Signora A. Al snel is Signora A. de drijvende en sturende kracht in het gezin. Maar door ziekte dient Signora A. na enkele jaren haar baan op te zeggen. Hierdoor komt het jonge gezin weer terug op zichzelf te staan en dat zorgt voor de nodige spanningen.

Als je deze roman ter hand neemt valt vooreest de prachtige omslag op. Het boek heeft ook een aangename bladspiegel, de indeling in hoofdstukken komt de leesbaarheid zeker ten goede. Het geeft je ook de tijd om wat je gelezen hebt even te laten bezinken en dat is ook wel nodig. Deze roman heeft mij dan ook echt geraakt. In dit boek zullen vele lezers zich herkennen. Het is op het eerste zicht een banaal verhaal over het leven met zijn kleine en grote verzuchtingen, met zijn alledaagse beslommeringen. De roman laat zien dat liefde alleen niet genoeg is om als gezin te functioneren, om een relatie te laten groeien en verder uit te bouwen. Een leven met twee kan eenzaam zijn net zoals het leven van een alleenstaande niet eenzaam of zielig moet zijn. Door het verfijnde taalgebruik, de intieme beschrijvingen, de opgeroepen maar niet uitgesproken gevoelens van angst, pijn, eenzaamheid, onzekerheid, leegte slaagt Giordano erin om van deze roman iets groots te maken. Na het lezen van deze roman zal elke lezer voor zichzelf wel een invulling gemaakt hebben van de titel “Het zwart en het zilver”. Persoonlijk zie ik het zwart als een kleur en het zilver als een metaal en dat deze twee niet in elkaar zullen oplossen hoeft geen betoog, maar dat ze prachtig naast elkaar kunnen bestaan trekt waarschijnlijk ook niemand in twijfel… en dat zou ook zo moeten zijn in een goede relatie!