Disneysentiment in Dwaaleiland

Dwaaleiland is hét antwoord op de vraag: waar blijven al die slechteriken uit de Disneyfilms? Op een eiland, ver van het wonderschone Aurora, onder een koepel zonder magie. Daar worden alle slechte karakters uit Disney naartoe verbannen. Dwaaleiland dus. De slechteriken hebben inmiddels ook kinderen, die door hun ouders daden op dit slechte eiland zijn opgegroeid. We gaan mee met Mal (dochter van Malafide, Doornroosje), Evie (dochter van de Boze Koningin, Sneeuwwitje), Jay (zoon van Jafar, Alladin) en Carlos (zoon van Cruella, 101 Dalmatiërs). Ze gaan op zoek naar het Drakenoog, in de hoop de magie op Dwaaleiland terug te krijgen. Hoewel vriendschap een vies woord is op het verdorde eiland, beginnen de vier kinderen er toch wel iets van te ontwikkelen.

Melissa de la Cruz schreef Dwaaleiland toen Disney haar vroeg een prequel te schrijven voor de Disneyfilm Descendants die in het najaar op Disney Channel in première gaat. Disney hoopt na het succes van de life-actionfilm Maleficant ook met deze jeugdfilm goed te scoren. De film gaat ongeveer verder waar het boek ophoudt.

Dwaaleiland is vooral geweldig omdat het je je hele Disneytijd laat herbeleven. De ouders van de vier hoofdkarakters waren belangrijke personages in grote Disneyfilms. Maar er worden ook lang vergeten personages genoemd die op het eiland wonen. Denk aan Gruwel en Griezel (de alen van Ursula uit De kleine Zeemeermin). Je moet soms weer even diep nadenken over de personages en de films waar ze ook alweer bij hoorden. Je wordt steeds geprikkeld om alle Disneyfilms opnieuw te kijken, zodat je weer weet hoe het precies in elkaar zit. En voor de honderdste keer Disneyfilms kijken kan natuurlijk nooit kwaad!

Het onderwerp is dus origineel en fantasierijk: waar Disney stopt gaat De la Cruz verder. Daarnaast is het boek is ook heel grappig. Zo is Ursula bijvoorbeeld werkzaam in een snackbar, lopen er boze stiefkleinkinderen rond en komen de zeven dwergen in opstand omdat ze al jaren werken onder slechte arbeidsomstandigheden. Dat soort details maken je regelmatig aan het lachen.

Het boek is echter wel wat kinderachtig en simpel geschreven. Alles wordt heel duidelijk omschreven, je hoeft weinig zelf in te vullen. En de karakters worden wat overdreven doorgevoerd. Vooral Cruella, die bijna elke zin afsluit met darling, zoals ze in de film ook gebruikt. Op papier werkt dat veelvuldige gebruik echter storend. En dan de Boze Koningin die alleen maar over schoonheid en make-up kan praten. Het is grappig bedoeld, maar iets te veel. Het zou ook fijn zijn als ze bijvoorbeeld eens zou vragen wat de pot schaft, of iets anders, zodat het niet alléén over schoonheid gaat. De karakters zijn een beetje overgepositioneerd. 

Het thema van het boek is dus origineel en het bevat veel grappige details. Maar de schrijfstijl laat nog wat te wensen over. Dwaaleiland is vooral een groot Disneysentiment, en eigenlijk zou je het gewoon als tekenfilm moeten zien.