Enorm spannende debuutroman

Een makkelijk kind is de debuutroman van Mireille Geus (1964). Hiervoor schreef ze al, maar dat waren kinderboeken. Nu is het tijd voor iets nieuws. En dat doet ze goed. Het boek gaat over Parel en Willemijn, twee studentes die na een strenge selectie zijn uitgekozen om op een villa in België te passen. Daar aangekomen wordt tussen neus en lippen door gevraagd of ze ook op het kind van het echtpaar willen passen. Ze stemmen met weerzin toe. De volgende dag blijkt het kind echter niet in zijn bed te liggen.

Klinkt in eerste instantie als een thriller, maar er staat toch echt ‘roman’ op het omslag. Dat blijkt het al snel ook te zijn, maar wel een met veel psychologische aspecten. De studentes hebben allebei hun eigen problemen en dat zorgt voor veel spanning tussen de personages.

Parel is zonder het aan iemand te vertellen gestopt met haar studie, is bekend bij justitie en drinkt veel alcohol. Ook wordt duidelijk dat ze veel verhalen verzint, waardoor het constant onduidelijk is of wat ze zegt klopt of niet. Willemijn is een doorsnee studente, die na een mislukte studiekeuze nu geschiedenis studeert. Ze woont in een kleine kamer in een studentenhuis en gaat regelmatig op stap met als doel jongens mee naar huis te nemen. Maar nadat haar oma is overleden is dit allemaal minder geworden. Ze heeft veel nachtmerries en geheimen, waardoor ze af en toe het idee krijgt dat ze langzaam gek aan het worden is.

De karakters zijn zorgvuldig uitgewerkt en spelen op sublieme wijze op elkaar in. Als lezer word je de hele tijd heen en weer geslingerd tussen waarheid en verzinsels. Beide personages hebben iets waardoor ze niet betrouwbaar zijn, alleen als lezer kun je je vinger niet leggen op hoe het nou precies in elkaar steekt. Dit zorgt voor een soort psychologische spanning die het hele boek doorà gedurende de hele roman aanwezig is. In combinatie met de spanning die de vermissing van het kind oplevert, zorgt het voor een verhaal waar je van begin tot eind door geboeid wordt.

Het is dan wel jammer dat de climax uiteindelijk het ‘wow-effect’ mist. Het verhaal had nog sterker kunnen zijn als de clou niet zo voor de hand liggend was geweest. Dat is zonde, want de spanning is sterk aanwezig en je verwacht een knallend einde.

Maar dat is dan ook het enige minpunt. Het taalgebruik is makkelijk te begrijpen, geen opsmuk maar gewoon recht voor zijn raap. Dit zorgt ervoor dat de nadruk op de goede dingen wordt gelegd: de spanning en de karakters. De meiden lijken langzaam gek te worden en als lezer ga je daar helemaal in mee. Je begint bij elke gebeurtenis meer en meer te twijfelen.

Kortom, Een makkelijk kind is een roman waarin de psychologische elementen en spanning je vasthouden tot het einde, maar waarvan de uiteindelijke uitkomst een beetje tegenvalt. Toch kan Geus tevreden zijn met haar debuut.