Een eerlijk, maar mistroostig verhaal

De nieuwste roman van Fabio Volo (1972), Het hoort er allemaal bij, gaat over Nicola en Sofia die voor elkaar gemaakt lijken te zijn. Het is dan ook logisch dat ze samen gaan wonen en een kind krijgen. Maar in plaats van naar elkaar toe te groeien, raken ze elkaar hierdoor juist kwijt. Volo schrijft over de discipline die nodig is om voor een kind te zorgen en ondertussen ook nog tijd en aandacht in je relatie te steken.

Volo gebruikt hiervoor een goede verhaalstructuur: hij begint het verhaal met een uitgebreide terugblik naar het moment dat Nicola en Sofia elkaar ontmoetten en al snel verliefd op elkaar werden. Het begin is minder zoetsappig dan verwacht, eerder mooi, met zinnen als:

“Een kind is geen lijmmiddel, maar een ontstekingsmechanisme dat mensen uit elkaar drijft, naar twee tegenovergestelde hoeken van een kamer.”

Het boek is uit het Italiaans vertaald door Miriam Bunnik en Mara Schepers, die ervoor zorgen dat het ook in het Nederlands prachtig klinkt.

De liefdesrelatie wordt overtuigend beschreven: Volo beschrijft een powerkoppel dat de hele wereld aan lijkt te kunnen. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Wanneer hun zoontje Leo wordt geboren, groeien Nicola en Sofia al snel uit elkaar. Sofia lijkt een hechtere band met Leo te hebben, waar Nicola jaloers op is. Maar hij werkt elke dag, terwijl Sofia ook weleens het huis uit zou willen. De spanning loopt voelbaar op tussen de twee. Het geeft de lezer een mistroostig gevoel, want: hoe kan het dat zo’n sterk koppel geen kind op kan voeden zonder uit elkaar te groeien? Als zij het niet kunnen, wie kan het dan wel?

Helaas zwakt het verhaal met de komst van Leo, ongeveer halverwege het boek, ook voor de lezer af. Het is een constant heen-en-weer-geslinger tussen Nicola’s emoties: enerzijds zijn liefde voor vrouw en zoon, die op dit punt inmiddels een beetje begint te vervelen doordat deze liefde al zo vaak uitgesproken is. Anderzijds het ongenoegen dat hij voelt bij zijn relatie die ten onder gaat aan datzelfde ouderschap. Op een gegeven moment maakt dat het verhaal een beetje langdradig, omdat dat het focuspunt van de roman is. Hier en daar vindt er nog een dialoog plaats tussen Nicola en zijn vrienden, maar ook dat is niet spannend genoeg om dit te redden.

De roman vertelt een heel eerlijk verhaal, maar ook een beetje gewoontjes. Het beschrijft vooral de alledaagse dingen. De grootste conflictsituatie doet zich voor wanneer Nicola tijdens een zakenreis de verleiding van een andere vrouw moet weerstaan. En hiermee mist er iets: het ‘is dit alles’ gevoel waar Nicola meer worstelt, heb je als lezer ook wanneer je het boek dichtslaat.

Het hoort er allemaal bij is een boek dat sterk start, maar daarna de aandacht doet verslappen. Het is een eerlijk verhaal over beginnend ouderschap en de moeilijkheden die daarmee gepaard gaan. Helaas bevat het niet de ‘wauw-factor’ om de lezer mee omver te blazen.