Geforceerd verhaal vol onlogische details

Hier was ik gaat over Cody en Meg, die al hun hele leven beste vriendinnen zijn. Of waren. Meg heeft namelijk zelfmoord gepleegd, door vergif te drinken in een motelkamer. Cody kan zich hier moeilijk bij neerleggen: ze wist helemaal niet dat Meg zo ongelukkig was. Wanneer Megs ouders aan Cody vragen of zij haar studentenkamer leeg wil maken, komt ze op Megs laptop mailtjes en bestanden tegen die erop wijzen dat iemand haar wellicht geholpen heeft. Met behulp van Megs huisgenoten en haar ex Ben McCallister gaat Cody op zoek, maar uiteindelijk komt ze vooral zichzelf tegen.  

Gayle Forman debuteerde met Als ik blijf en schreef Wacht op mij als vervolg hierop. Hiervoor was ze journalist en een van de artikelen die ze toen schreef over zelfmoord diende als inspiratiebron voor dit boek. Waar Als ik blijf en Wacht op mij samen echt een liefdesverhaal vormen, draait Hier was ik meer om vriendschap en rouw. Maar gelukkig zit er ook een beetje liefde in.  

Het verhaal voelt - vooral aan het begin - een beetje geforceerd. Cody’s moeder, Tricia, werkt in een bar en is eigenlijk nooit echt een moeder voor haar geweest. Cody is veel bij Meg thuis en is grotendeels opgevoed door haar ouders. Het voelt een beetje alsof de schrijver van tevoren al heeft bedacht dat het moet lijken alsof Cody en Meg bijna zusjes waren en daar het boek omheen heeft geschreven. Er wordt meer nadruk gelegd op de gezinssituatie dan op de vriendschap tussen Meg en Cody. Ook door het boek heen wordt er te weinig gefocust op het gemis van Meg. De vriendschap had veel mooier en hechter omschreven kunnen worden, en zoals we al eerder hebben gezien in de boeken van Forman is ze daar zeker toe in staat.  

Ook qua details komt het verhaal te geforceerd over. Er worden regelmatig dingen genoemd die feitelijk wel kunnen kloppen, maar heel onlogisch zijn. Wanneer Cody gevraagd wordt om Megs studentenkamer leeg te halen, kiest ze ervoor om met de bus te gaan in plaats van de auto, omdat Meg toch maar weinig bezit had. Ze neemt de belangrijkste dingen in de bus mee, de rest verstuurt ze via een postpunt. Dit is heel onlogisch, gezien het feit dat ze gewoon een auto tot haar beschikking had. Ook de beschrijvingen van Cody die in een cafetaria vijf koppen koffie drinkt of Ben die stopt met roken met behulp van nicotinepleisters kunnen feitelijk gezien waar zijn, maar het zijn situaties die ongebruikelijk zijn voor mensen van hun leeftijd. Dat komt de geloofwaardigheid van het verhaal niet ten goede.  

Er staan ook regelmatig dingen in die feitelijk onjuist zijn of zinnen die onlogisch zijn, hoewel dit ook aan de vertaling kan liggen. Zinnen als: “In de badkamer trek ik mijn korte broek aan, die zelfs voor mijn doen nogal smerig is, en een t-shirt en droog me grondig af en probeer niet te denken aan Ben die daar in de kamer zit en niet naar me wil kijken.” Het gebeurt te vaak, is storend en de kwaliteit van het boek neemt daardoor af.  

Hoewel het verhaal soms frustreert, is het ook wel erg mooi. Het laat zien hoe een jong meisje worstelt met de rouw om haar beste vriendin en vooral ook worstelt met zichzelf. Cody is hard op zoek naar een zondebok, maar uiteindelijk is Meg degene die er bewust voor heeft gekozen uit het leven te stappen. De onderwerpen depressie en zelfmoord zijn zwaar, maar worden minder zwaar doordat het op de achtergrond speelt.

Ondanks het mooie thema zit het verhaal vol geforceerde situaties en details waar we niet omheen kunnen. Dit doet helaas zeer af aan de kwaliteit van het boek.