Spiegel is het op vele vlakken net niet

Dat Cara Delevingne meerdere talenten heeft was al duidelijk. Naast topmodel en actrice kan ze nu ook ‘auteur’ aan haar cv toevoegen. Met Spiegel (dat ze samen met co-auteur Rowan Coleman schreef) heeft ze een spannend young adult debuut afgeleverd, waarin diversiteit een belangrijke rol speelt.    

De roman gaat over een vriendengroep. Red is het hoofdpersonage, en met haar vrienden Rose, Naomi en Leo speelt ze in de band Mirror, Mirror. Sinds de band is opgericht zijn ze onafscheidelijk en voelen ze zich allemaal niet meer zo’n buitenstaander. Maar dan wordt Naomi bewusteloos gevonden in de Theems. De politie doet het af als een mislukte zelfmoordpoging, maar de vrienden weten wel beter: dat zou Naomi nooit doen.    

En dus gaan de vrienden zelf op zoek naar antwoorden. Deze zoektocht zorgt voor onverwachte genre-elementen. In eerste instantie is dit een young adult-roman, maar het heeft ook wat thriller-achtige aspecten. Het verhaal is spannend: je wilt weten wat er met Naomi gebeurd is. Maar doordat er ook veel aandacht besteed wordt aan de andere personages en hun leven, ligt de focus niet helemaal op de zoektocht naar het antwoord op de vraag wat er met Naomi gebeurd is. Daardoor neemt de spanning op sommige plekken af en dat is jammer. Het boek wordt er zelfs een beetje langdradig door, omdat het voelt alsof er te veel zijpaden bewandeld worden.    

Wat ook heel jammer is, is de geloofwaardigheid van dit boek. Het verhaal berust te veel op ‘toevalligheden’. De band is ontstaan omdat de personages door hun muziekleraar bij elkaar gezet werden. Toevallig kunnen ze allemaal héél goed een instrument bespelen of zingen. Toevallig kunnen ze het ook zo goed met elkaar vinden dat ze gelijk beste vrienden werden. De band heeft meteen succes en zomaar duizenden volgers op social media. Maar ondertussen hebben de bandleden ook allemaal hun eigen problemen.    

En die problemen zijn ook nog eens behoorlijk intens. Red heeft een alcoholistische moeder en een vader die vreemdgaat en nooit thuis is. Leo heeft een broer in de gevangenis die vrijkomt en voor allerlei problemen zorgt. En de vader van Rose heeft een nieuwe vriendin die maar een paar jaar ouder is dan zij, én ze heeft dingen meegemaakt in haar verleden. Het is niet geheel geloofwaardig dat in een vriendengroep iedereen zulke intense problematiek meemaakt. Als de groep toevlucht zoekt, doen ze dat in drank of drugs, en nemen ze ‘een paar pillen’ of drinken ze ‘een fles wodka’ (per persoon, ja). Ook dat is niet heel geloofwaardig bij 16-jarige personages. Het zijn veel kleine dingetjes, maar bij elkaar opgeteld wordt het een storend geheel.    

Een van de betere elementen van dit boek, de diversiteit, wordt ook weer deels teniet gedaan. Red is lesbisch en dat wordt overtuigend gebracht: het komt geen enkele keer geforceerd over, ze flirt hier en daar met meisjes en die scènes lezen ook heel natuurlijk en geloofwaardig. Wat dan wel weer ontzettend jammer is, is dat het stereotype bevestigd wordt: Red heeft namelijk kort haar met geschoren zijkanten en draagt altijd houthakkersblouses. Dit in tegenstelling tot Rose, die wonderschoon is, altijd make-up draagt en er perfect uitziet. Maar Rose is natuurlijk hartstikke hetero, blijkt uit het verhaal. Het is jammer dat er niet voor gekozen is om deze beschrijvingen van de twee personages om te wisselen. Diversiteit in boeken is ontzettend belangrijk en nodig, maar het slaat de plank een beetje mis als het door zulke details alsnog geen vooroordelen doorbreekt.  

Spiegel mist bepaalde elementen, en heeft aan andere juist een overvloed. De essentie van het boek is leuk, alleen de uitwerking is niet overtuigend gedaan. Veel details zijn slordig en daardoor storend. Als Delevingne wat minder drama in haar verhaal had verwerkt en meer had gefocust op één personage, was dit een veel sterkere roman geweest.