Een slordig einde van de ‘Spellcaster’-serie

In het derde deel van de ‘Spellcaster’-serie van Claudia Gray (Zwartkunst, vervolg op Zwartspreuk en Zwartkracht) wil Elizabeth eindelijk die Ene Beneden naar de aarde halen en de wereld daarmee voor altijd in een hel veranderen. Daar heeft ze wel Nadia’s hulp bij nodig, een sterke heks, die de Ene Beneden heel graag tot zijn dienaar wil maken. Maar ondanks alle zwarte magie blijft Nadia proberen onder haar duistere deal uit te komen.     

Zwartkunst kenmerkt zich door slordigheden, foutjes en herhalingen. Hier een daar een spel- of interpunctiefout, maar ook details die niet lijken te kloppen. Het begint al met Asa, die zonder enige verklaring ineens weer helemaal terug is. In het tweede deel leek hij toch echt afscheid te nemen. In de epiloog van dat deel lazen we namelijk:    

“’Meer krijgen we niet. Het beetje tijd dat we hebben gehad is het enige wat we ooit zullen krijgen.’ ‘Ik vrees van wel.’”

In het eerste hoofdstuk van Zwartkunst staat hij echter alweer bij haar in het kantoor en is hij weer zeer aanwezig in dit boek. Niet dat dit heel erg is: Asa blijft een van de interessantere personages in dit verhaal en zijn relatie tot Verlaine is zeer boeiend.    

Verder gaat het in dit boek over ‘rood bloed’ (joh) en Verlaine draagt op haar tripje naar de hel een roze jurk, die verderop op de pagina ineens rood is. Asa kan de tijd (en daarmee beweging) stilzetten, maar als Verlaine bijna verdrinkt dan denkt hij daar niet aan. Dat doet hij pas op het moment dat ze echt bijna verdrinken en hij geen handen meer vrij heeft om in te klappen (essentieel voor het stilzetten van tijd). Had hij zich dat niet moeten bedenken toen ze pas tot hun middel in het water stonden?    

Ook in dit boek komt het verhaal weer langzamer op gang. Er gebeuren wel dingen, maar het is moeilijk in te schatten of die echt relevant zijn voor het verhaal. Dat lijkt in alle boeken het geval te zijn. Wanneer je ze alle drie hebt gelezen lijkt de hele serie vooral een hele lange aanloop te zijn naar een moment dat in deel drie in een paar hoofdstukken uit wordt gevochten. De ontknoping is ook te eenvoudig. Wellicht was het beter geweest om de vlotte stukken van alle drie de delen te gebruiken in één boek, maar een trilogie schijnt nou eenmaal beter te werken.    

Toch is dit derde boek, ondanks de foutjes, het meest boeiende deel in deze serie. Misschien omdat de personages eindelijk een beetje bekend zijn en ook heel leuk: divers, aardig en ze hebben allemaal een eigen rol in de strijd tegen het kwaad. Of misschien omdat er na alle ellende in die eerste twee delen ook wat feelgoodelementen in het verhaal zijn verweven.    

De ‘Spellcaster’-serie blijft moeilijk te beoordelen: er zitten hele leuke elementen in, zoals de manier waarop magie wordt uitgevoerd en de spreuken en vloeken die in deze serie worden uitgesproken (of al bestaan). Ook de personages dragen positief bij aan het verhaal. Maar wie met een kritische blik leest, komt ook heel veel fouten tegen. Voor veel lezers zal dat misschien niet uitmaken, of in ieder geval niet afdoen aan het verhaal. Voor andere lezers kan dit zorgen dat ze afhaken. En dat is zonde.