Tegenvallende klassieker

Natuurlijk ken ik de Disney-film, maar ik was ook nieuwsgierig naar het boek waar die film op gebaseerd is. Dus leende ik De Klokkenluider van de Notre Dame van de Franse schrijver Victor Hugo van de bibliotheek. Eerder las ik van deze schrijver Les Miserables en dat vond ik een goed boek, want ik heb het meerdere keren gelezen.
Om heel eerlijk te zijn vond ik de Klokkenluider helemaal niet zo'n geweldig boek en dat ligt vooral aan de schrijfstijl. Het boek begint namelijk bijna 100 pagina's lang met het beschrijven van een dag in Parijs, waarbij de teksten van iedere voorbijganger zo'n beetje genoemd worden. Die uitspraken voegen helemaal niets toe aan het verhaal. In het boek staan ook veel Latijnse uitspraken, die dan onder aan de pagina met een voetnoot zijn vertaald. Nou heb ik een cursus Latijn gevolgd, dus vond ik dat nog wel leerzaam, maar ik kan me voorstellen dat dit voor veel mensen ook afleidend is.
Pas na die 100 pagina's komen de eerste bekende personages opdraven. Rechter Frollo lijkt aanvankelijk aardiger dan hij in de film is en in het boek mag Quasimodo wel regelmatig naar buiten. In het boek is Quasimodo doof (het is een beetje onduidelijk of hij doof is geboren of dat dit komt door het luiden van de klokken), dit maakt communiceren met hem lastig.
Tot mijn verrassing heeft de zigeunerin Esmeralda ook in het boek een geitje, ik dacht eigenlijk dat Disney het beestje erbij had bedacht om een leuke side-kick te hebben.
Na het voorstellen van de personages lijkt het verhaal een soort van reisgids voor laat-Middeleeuws Parijs te worden. De hele stad wordt uitgebreid beschreven en als je dat hebt gehad, volgt er een vele pagina's lang hoofdstuk waarin de Notre Dame bijna steen voor steen wordt omschreven. Beide hoofdstukken zijn heel saai om te lezen. Disney heeft dit in de film (tja, beelden zijn in dit geval ook makkelijker dan woorden) beter gedaan als ze Quasimodo tijdens het zingen van zijn lied door heel de Notre Dame te laten lopen.
Het hele boek lang is de alwetende verteller aanwezig, ik heb hier altijd een hekel aan, niet alleen in dit boek, maar in alle boeken. In de film is de rol van de alwetende verteller vervangen door de nar Clopin, ook al zo'n goede vinding van Disney.
In het boek zitten meer personages dan in de film: Zo verbidt Esmeralda een of andere toneelspeler van het schavot door met hem te trouwen. Daarnaast heeft Frollo een jongere broer, die de kantjes er af loopt.
Hoe het afloopt in het boek, weet ik eigenlijk niet precies, want het laatste gedeelte heb ik alleen maar doorgebladerd en soms stukjes gelezen.
Om heel eerlijk te zijn vond ik het lezen van deze klassieker verspilling van mijn tijd. In mijn opinie kun je beter de Disney-film opzetten. En als je toch graag een boek van Victor Hugo wilt lezen: kies voor Les Miserables.