Lezersrecensie
Overdaad aan symboliek
04 mei 2016
Voor zijn nieuwe jeugdroman vond Jan de Leeuw inspiratie in het Bijbelse verhaal over de toren van Babel. Net als in die vertelling staat in Babel de zucht naar macht centraal.
De Leeuws boek draait om een universum waarin het wereldkapitaal in handen ligt van Abraham Babel. Hij bewoont de bovenste verdieping van zijn ruim 300 verdiepingen tellingen wolkenkrabber. Zijn deels verlamde kleindochter Alice woont bij hem sinds haar ouders en Abrahams vrouw zijn omgekomen bij een terroristische aanslag.
Naomi woont sinds kort in de toren, maar leidt een compleet ander leven dan Alice. Er geldt een duidelijke hiërarchie van macht en ze begint onderaan als zogenaamde ‘sub’: ze boent de vloeren en schrobt de toiletten. Alles verandert wanneer Naomi invalt voor een zieke medewerker van de hofhouding en ze ‘Juffrouw Alice’ redt van een verdrinkingsdood in haar privézwembad. Naomi wordt tot gezelschapsdame benoemd en een nieuwe vriendschap is geboren. Tegelijkertijd is dat het begin van het einde van hun onbezorgde leven.
De Leeuw heeft een vlotte schrijfstijl die prettig leest, maar slaagt niet in zijn pogingen samenhang en diepgang in het verhaal aan te brengen. De talloze verwijzingen naar sprookjes en Bijbelse verhalen zorgen voor een overdaad aan symboliek. De metaforen zijn daarbij vaak onlogisch of niet goed uitgewerkt. Het boek doet denken aan de driekoppige hond uit de Griekse mythologie: je weet niet waar je kijken moet, enkel dat je moet vluchten.
Zo is hoofdpersonage Alice vernoemd naar Alice in Wonderland, maar vergelijkt De Leeuw haar met Rapunzel en Roodkapje. Met Abraham verwijst hij naar de gelijknamige figuur uit de Bijbel die door God opgedragen kreeg zijn zoon Isaac te vermoorden. Er komt ook een Isaac in het verhaal voor die geen belangrijke functie heeft, maar die symboliek wordt niet doorgepakt. Die slordigheid vind je ook bij de personages, die plat overkomen door hun ongeloofwaardige motieven en inconsistente gedachtes en gedrag.
Wel is Babel voorzien van een fraaie vormgeving: elk hoofdstuk begint met een mysterieuze zwarte pagina met donkergrijs ruitjespatroon, waarop een tarotkaart verklapt wat er qua thematiek zal gebeuren. Ondanks de mooie vormgeving en de prettige schrijfstijl is het vooral een duister jeugdboek dat uitblinkt in slordigheid.
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant (maart 2016) en op www.alexhoogendoorn.nl
De Leeuws boek draait om een universum waarin het wereldkapitaal in handen ligt van Abraham Babel. Hij bewoont de bovenste verdieping van zijn ruim 300 verdiepingen tellingen wolkenkrabber. Zijn deels verlamde kleindochter Alice woont bij hem sinds haar ouders en Abrahams vrouw zijn omgekomen bij een terroristische aanslag.
Naomi woont sinds kort in de toren, maar leidt een compleet ander leven dan Alice. Er geldt een duidelijke hiërarchie van macht en ze begint onderaan als zogenaamde ‘sub’: ze boent de vloeren en schrobt de toiletten. Alles verandert wanneer Naomi invalt voor een zieke medewerker van de hofhouding en ze ‘Juffrouw Alice’ redt van een verdrinkingsdood in haar privézwembad. Naomi wordt tot gezelschapsdame benoemd en een nieuwe vriendschap is geboren. Tegelijkertijd is dat het begin van het einde van hun onbezorgde leven.
De Leeuw heeft een vlotte schrijfstijl die prettig leest, maar slaagt niet in zijn pogingen samenhang en diepgang in het verhaal aan te brengen. De talloze verwijzingen naar sprookjes en Bijbelse verhalen zorgen voor een overdaad aan symboliek. De metaforen zijn daarbij vaak onlogisch of niet goed uitgewerkt. Het boek doet denken aan de driekoppige hond uit de Griekse mythologie: je weet niet waar je kijken moet, enkel dat je moet vluchten.
Zo is hoofdpersonage Alice vernoemd naar Alice in Wonderland, maar vergelijkt De Leeuw haar met Rapunzel en Roodkapje. Met Abraham verwijst hij naar de gelijknamige figuur uit de Bijbel die door God opgedragen kreeg zijn zoon Isaac te vermoorden. Er komt ook een Isaac in het verhaal voor die geen belangrijke functie heeft, maar die symboliek wordt niet doorgepakt. Die slordigheid vind je ook bij de personages, die plat overkomen door hun ongeloofwaardige motieven en inconsistente gedachtes en gedrag.
Wel is Babel voorzien van een fraaie vormgeving: elk hoofdstuk begint met een mysterieuze zwarte pagina met donkergrijs ruitjespatroon, waarop een tarotkaart verklapt wat er qua thematiek zal gebeuren. Ondanks de mooie vormgeving en de prettige schrijfstijl is het vooral een duister jeugdboek dat uitblinkt in slordigheid.
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant (maart 2016) en op www.alexhoogendoorn.nl
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
