Lezersrecensie
Als een film zonder geluid
04 augustus 2016
Belgravia
Op 15 juni 1815 organiseerde de hertogin van Richmond in Brussel een groots bal ter ere van de hertog van Wellington. Vlak na middernacht kwam onverwacht het bericht dat Napoleon de grens was overgestoken, waardoor Wellington zijn mannen op stel en sprong de oorlog in moest leiden. Veel officieren die op het slagveld omkwamen, droegen hun avondkleding nog.
Belgravia begint op deze vooravond van de slag bij Waterloo. Genodigden op het legendarische bal zijn James en Anne Trenchard, die in de handel een fortuin hebben verdiend. Hun dochter Sophia maakt een onuitwisbare indruk op Edmund Bellasis, de zoon en erfgenaam van een prominente Britse familie. Maar tijdens het bal gebeurt er iets wat in ieders leven zijn sporen zal nalaten. En vijfentwintig jaar later, als de twee families neerstrijken in de nieuwe wijk Belgravia, heeft dit geheim nog steeds gevolgen. Achter de deuren van de imponerende huizen vormt zich een web van leugens en intriges…
Als een film zonder geluid
Belgravia begint met wat lijkt op een voorbode van een epische roman: ‘Het verleden, zo wordt vaak beweerd, is een ver en vreemd land waar dingen op een andere manier worden gedaan. Dat zou weleens waar kunnen zijn […]. Maar er zijn ook overeenkomsten.’ Waarna hij opsomt welke overeenkomsten er zijn. Dit impliceert dat er een alwetende verteller is die je door het verhaal leidt. Zeker met uitspraken als ‘Nergens is terug te lezen wat hij [de Hertog van Richmond] er werkelijk van vond.’ Duidt Fellowes hier op een reconstructie? Klinkt aannemelijk. Maar deze verteltrant wordt niet doorgezet wat een gemiste kans voor spanningsopbouw is.
Die overeenkomsten komen nergens in het verhaal terug. Er is geen koppeling naar onze tijd. De verteller, die duidelijk uit onze tijd komt, doet geen enkele moeite om de verwachting in zijn introductie waar te maken. Frusterend! De spanningsboog is door alle uitweidingen subtiel. Soms vond ik het moeilijk om de vele voorgeschiedenissen te koppelen aan de geïntroduceerde namen en het zo te onthouden. Desalniettemin waren ze nodig. Maar daardoor ontbreekt het aan spanning in het verhaal.
Het begint, laat ik wel wezen, sterk. Gedurfd. Het is geen standaard liefdesverhaal. Geheel in de stijl van de aristocratische cultuur is de verteltrant echter koel en afstandelijk, waardoor ik op geen enkel moment om de personages ben gaan geven. Al lezende begon ik me steeds meer te vervelen en ik besefte al gauw waarom: het leest als een stomme film, maar bij een filmisch geschreven verhaal als dit is de muziek het puzzelstukje dat het verhaal compleet maakt.
Ik miste de meeslepende emoties, de stokkende adem van spanning en de opwellende tranen van ontroering. Diepgang ontbreekt. Het verhaal zit vol intriges, maar het draait duidelijk om de liefde. De liefde is een kwestie van het hart. Als je een liefdesverhaal niet zo beschrijft dat de liefde en het verdriet voelbaar worden, dan kun je niet verwachten dat je lezer geboeid blijft. Dat maakt het geen slecht verhaal, enkel een dat je na het lezen onmiddellijk vergeet.
Belgravia is een interessant verhaal dat de emoties, diepgang en grandeur mist om je te blijven boeien.
2,5 ster
(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl)
Op 15 juni 1815 organiseerde de hertogin van Richmond in Brussel een groots bal ter ere van de hertog van Wellington. Vlak na middernacht kwam onverwacht het bericht dat Napoleon de grens was overgestoken, waardoor Wellington zijn mannen op stel en sprong de oorlog in moest leiden. Veel officieren die op het slagveld omkwamen, droegen hun avondkleding nog.
Belgravia begint op deze vooravond van de slag bij Waterloo. Genodigden op het legendarische bal zijn James en Anne Trenchard, die in de handel een fortuin hebben verdiend. Hun dochter Sophia maakt een onuitwisbare indruk op Edmund Bellasis, de zoon en erfgenaam van een prominente Britse familie. Maar tijdens het bal gebeurt er iets wat in ieders leven zijn sporen zal nalaten. En vijfentwintig jaar later, als de twee families neerstrijken in de nieuwe wijk Belgravia, heeft dit geheim nog steeds gevolgen. Achter de deuren van de imponerende huizen vormt zich een web van leugens en intriges…
Als een film zonder geluid
Belgravia begint met wat lijkt op een voorbode van een epische roman: ‘Het verleden, zo wordt vaak beweerd, is een ver en vreemd land waar dingen op een andere manier worden gedaan. Dat zou weleens waar kunnen zijn […]. Maar er zijn ook overeenkomsten.’ Waarna hij opsomt welke overeenkomsten er zijn. Dit impliceert dat er een alwetende verteller is die je door het verhaal leidt. Zeker met uitspraken als ‘Nergens is terug te lezen wat hij [de Hertog van Richmond] er werkelijk van vond.’ Duidt Fellowes hier op een reconstructie? Klinkt aannemelijk. Maar deze verteltrant wordt niet doorgezet wat een gemiste kans voor spanningsopbouw is.
Die overeenkomsten komen nergens in het verhaal terug. Er is geen koppeling naar onze tijd. De verteller, die duidelijk uit onze tijd komt, doet geen enkele moeite om de verwachting in zijn introductie waar te maken. Frusterend! De spanningsboog is door alle uitweidingen subtiel. Soms vond ik het moeilijk om de vele voorgeschiedenissen te koppelen aan de geïntroduceerde namen en het zo te onthouden. Desalniettemin waren ze nodig. Maar daardoor ontbreekt het aan spanning in het verhaal.
Het begint, laat ik wel wezen, sterk. Gedurfd. Het is geen standaard liefdesverhaal. Geheel in de stijl van de aristocratische cultuur is de verteltrant echter koel en afstandelijk, waardoor ik op geen enkel moment om de personages ben gaan geven. Al lezende begon ik me steeds meer te vervelen en ik besefte al gauw waarom: het leest als een stomme film, maar bij een filmisch geschreven verhaal als dit is de muziek het puzzelstukje dat het verhaal compleet maakt.
Ik miste de meeslepende emoties, de stokkende adem van spanning en de opwellende tranen van ontroering. Diepgang ontbreekt. Het verhaal zit vol intriges, maar het draait duidelijk om de liefde. De liefde is een kwestie van het hart. Als je een liefdesverhaal niet zo beschrijft dat de liefde en het verdriet voelbaar worden, dan kun je niet verwachten dat je lezer geboeid blijft. Dat maakt het geen slecht verhaal, enkel een dat je na het lezen onmiddellijk vergeet.
Belgravia is een interessant verhaal dat de emoties, diepgang en grandeur mist om je te blijven boeien.
2,5 ster
(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl)
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
