Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Hebban recensie

Diepgang en verwarring hand in hand

25 februari 2015

Zijn het niet de kleine dingen die het leven bijzonder maken? De opkomende zon, de vogels die je toezingen, samenzijn met mensen om wie je geeft, een kat die een stukje van je hart verovert… In De kat gebeurt dat laatste. Het is een poëtische roman over hoe het leven van een echtpaar verandert door de simpele liefde van een kat, die hun relatie nieuw leven inblaast en zo zijn pootafdruk achterlaat in hun leven.



Een jong echtpaar woont in een kleine dienstwoning in Tokio. De echtgenoten werken beiden thuis als schrijver en redacteur. Hun leven is weinig opzienbarend en een beetje saai, maar niet onaangenaam. Op een dag eigent een buurjongen zich een zwerfkat toe. Als hij merkt dat de kat wel erg vaak in de tuin van het schrijversechtpaar is, maakt hij zich een beetje zorgen. Hij is niet de enige: de huisbaas, een oud vrouwtje dat met haar man in de hoofdwoning leeft, ziet de kat als een bedreiging. “Katten drongen van alle kanten haar eigendom binnen, haalden de tuin overhoop, maakten kabaal op het dak en ja, lieten af en toe in de kamers hun modderige voetsporen achter, vertelde ze op enigszins vlakke toon.”

De echtgenoten noemen zichzelf bepaald geen kattenliefhebbers, al heeft mevrouw altijd een zwak voor dieren gehad. Dat de huisbaas kinderen en huisdieren verbood, zagen zij dan ook niet als een probleem. De ondeugende kat kan het echter niet weerstaan naar binnen te loeren, stiekem, en na een tijdje een kijkje te nemen in de dienstwoning. Ze staan het toe. Als de kat zijn eerste poot in hun huis zet, bloeien hun gesprekken weer op. Ongemerkt zet de kat ook zijn tweede voorpoot binnen – hij heeft inmiddels de naam Pukkie gekregen. Zijn ene achterpoot volgt, en de andere. Hij is binnengedrongen in hun huis, hun leven en hun hart. Een mandje maakt het voor de kleine cupido extra comfortabel om de frequentie van zijn bezoeken op te voeren en de woning te claimen als tweede thuis, tot intens genoegen van de bewoners.



De in Tokio gevestigde Takashi Hiraide (1950) is schrijver, dichter en professor kunstgeschiedenis aan de Tama Universiteit. Dat komt in alles tot uiting in het boek. Hij beschrijft situaties op een poëtische manier en alles in deze roman kan gezien worden als een kunstzinnige metafoor. Architectuur, kunst en de natuur hebben een prominente plek. In combinatie met interessante verwijzingen naar Japanse wijsheden weet Hiraide diepgang te brengen in de roman.


Alhoewel het verhaal op zich heel interessant is, is de roman te vluchtig geschreven om er volledig van in de ban te raken. Als de lezer net achter de betekenis van de metaforische passage is, gaat hij alweer door met het verhaal. Het boek begint met een passage die vaag is, onbereikbaar. Hiraide dwingt de lezer het eerste hoofdstuk te herlezen en herlezen totdat de puzzelstukjes in elkaar vallen. Ondertussen is dat hoofdstuk wel van cruciaal belang om de rest van het boek te interpreteren, dus in het ongewisse over de betekenis doorlezen heeft een negatief effect op de leesbeleving van de rest van het verhaal.



Door het vlotte karakter van het boek is het verhaal soms lastig te volgen. In vogelvlucht neemt de auteur de lezer mee door het verhaal van het echtpaar. Juist in een boek waarbij de ontwikkelingen van de personages zo van belang zijn om het te kunnen waarderen, juist bij een boek waarbij de symboliek niet genegeerd kan worden omdat het verhaal anders onbegrijpelijk wordt, is het nuttig de passages uit te rekken, zodat de lezer de tijd heeft na te denken en hetgeen hij gelezen heeft te laten bezinken.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van