Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Het begin van een overtuigend romancier

18 februari 2016
'Raak me in mijn hart, Judith', zei ik in mijn artikel over de leesclub rondom ‘In seizoenen’. Dat deed ze, maar niet zoals ik had verwacht. Ik had mijn twijfels over het verhaal, maar het einde maakte veel goed.

Wat gebeurt er als een auteur besluit een genre de rug toe te keren? Een andere richting in te gaan. Misschien denk je: ‘Ja, nú wil ik je boek lezen’ of: ‘Schoenmaker, blijf bij je leest’. Dat laatste dacht toen ik een thriller van Jess Walter las, die fenomenale literatuur creëert. Dat eerste toen ik hoorde dat voormalig thrillerauteur Judith Visser een op haar ervaring gebaseerde roman had geschreven 'over het gevecht tussen vasthouden en loslaten'. Gewapend met verwachtingen besloot ik me in het gevecht te mengen.

‘In seizoenen’ gaat over Annabel die weigert te accepteren kanker in een terminale fase te hebben. Het Rotterdamse ziekenhuis waar ze in behandeling is, wijst háár de deur in plaats van de kanker die door nalatigheid van het ziekenhuis nog steeds in haar lichaam huist. Haar zoon David is woedend! Hij hoeft er geen twee keer over te denken om bij haar in te trekken. Samen wenden zich ze tot Belgische artsen. Zij durven Annabel bij de hand te pakken en samen de kanker te bestrijden.

Natuurlijk slaat de behandeling niet meteen aan. En ik denk dat iedereen ook wel weet waarom Judith dit verhaal moest vertellen, ook al weet je de details niet. Wat er met Annabel gebeurt, kun je van tevoren wel weten. Maar dat is niet waar het om gaat in dit verhaal: het gaat om het verleden dat als een door de kanker aangestoken lont van een bom onvermijdelijk zijn aandacht opeist. Dat klinkt intrigerend, maar pas aan het einde van het verhaal kon ik dit waarderen.

In het begin lijkt het namelijk te veel om de zoon en zijn onverwerkte verleden te draaien. Dat werkte storend. Ik vond dat er te veel herhaald en te weinig verhaald werd. Het kwam niet binnen... waar was die overweldigende emotie die ik had verwacht? Het lijkt me sterk dat Judith haar emoties niet in het verhaal heeft gegoten, dus waarom voelde ik ze niet?

Ik begreep ineens waarom: Judith rondt elk fragment af als het uiteinde van een met kalligrafieveer geschreven letter. Steeds weer die krul die verhinderde dat het verhaal mij als een warme deken zou bedekken. Je leest de letters en het woord, sierlijk doch krachtig, maar het duurt even voordat je de zin kunt lezen. Het voelde alsof ze haar thrillerschrijfstijl nog even had geleend voor een verhaal dat een andere stijl behoefte. Maar Judiths schrijfstijl is gevaarlijk: je leest snel over een onopgemerkt literair bommetje heen.

De hoofdstukken zijn kort en opgedeeld in nog kortere korte passages. Het boek kan dunner. Het verhaal is te vlot voor zo'n gevoelig onderwerp. De focus ligt te veel op de zoon, alsof het voor Judith te pijnlijk was die te leggen op de stervende Annabel. Het was helemaal niet wat ik had verwacht, en toch huilde ik toen ik de laatste hoofdstukken las. Alles kwam samen, alle hints die ze had gegeven werden een afgerond geheel.

Hoe ze het verhaal afrondt is prachtig. In seizoenen is voor Judith het begin van een carrière als overtuigend romancier.

Ik geef dit boek 3,5 van de 5 sterren.

Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl

Reageer op deze recensie

Meer recensies van