Lezersrecensie
Een woeste leeservcaring
16 juli 2016
Niemand is ooit verloren
De jonge vrouw Elyria boekt op een dag zonder iemand iets te vertellen een enkele reis naar Nieuw-Zeeland en laat daarmee haar man, haar werk en haar hele New Yorkse leven achter zich. Een duidelijke of geldige reden voor haar plotselinge vertrek heeft ze niet. Een plan ontbreekt eveneens. Ze lift, stapt bij mensen in de auto die haar keer op keer vertellen hoe gevaarlijk het daar is. Maar Elyria kent een heel ander soort gevaar dat niet onderdoet voor het gevaar waar zij voor gewaarschuwd wordt door die vreemdelingen.
Sterk contrast tussen stijl en inhoud
Catherine Lacey is een intelligente vrouw. Dat wordt al gauw duidelijk. In Niemand is ooit verloren is de zoektocht naar jezelf breed uitgemeten. Wat is mijn identiteit en waar ontleen ik die aan? Hoe kun je authentiek zijn in een wereld waarin de techniek in gevecht is met je 'wildebeest', je mens-zijn, of eigenlijk: alles zo gemakkelijk wordt maakt en tegelijkertijd zo gecompliceerd? Het zijn onderwerpen die mij bezig houden, maar toch koste het me moeite in het verhaal te komen.
De lange aaneengeregen zinnen geven het verhaal een kinderlijke, onschuldige sfeer wat sterk afsteekt tegen de zwaarmoedige en indringende thema's. Dat contrast sleurt je als lezer alle kanten op. Met de lichtzinnige schrijfstijl betrekt Lacey de vorm op de inhoud: een kindertrauma verklaart waarom voor deze verteltrant is gekozen. Dat kan ik wel waarderen. Toch is het een stijl die vooral tot zijn recht komt in een voordracht. Al lezende in mijn hoofd vond ik het steeds hinderlijker dat er weinig momenten waren om even op adem te komen.
Gedurfd en geslaagd
Hersenspinsel na hersenspinsel na hersenspinsel komt aan de orde. Verhalend is het boek nauwelijks en sfeervolle beschrijvingen van omgevingen ontbraken. Staat dat symbool voor onze samenleving waarin narcisme en individualisme aan populariteit winnen, waarin we van de ene quick fix naar de andere toewerken en constant in onze eigen wereld leven met onze eigen waarheid? Een ding weet ik zeker: alles in dit boek heeft een betekenis, zelfs dat wat betekenisloos lijkt.
Halverwege het verhaal viel het een en ander op z'n plek. Het verhaal werd meer een afgerond geheel en hoewel de stijl het leesplezier beperkte, vond ik haar niet meer storend, kon ik het uiteindelijk waarderen. Het is gedurfd en geslaagd – een woeste leeservaring: of je de stijl nu prettig vindt of niet, het verhaal dringt binnen en sleurt je langs alle menselijke emoties.
In Niemand is ooit verloren toont Catherine Lacey zich een moedig auteur die een bijzonder boek heeft afgeleverd, waarmee ze meteen op de literaire kaart staat.
(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl)
De jonge vrouw Elyria boekt op een dag zonder iemand iets te vertellen een enkele reis naar Nieuw-Zeeland en laat daarmee haar man, haar werk en haar hele New Yorkse leven achter zich. Een duidelijke of geldige reden voor haar plotselinge vertrek heeft ze niet. Een plan ontbreekt eveneens. Ze lift, stapt bij mensen in de auto die haar keer op keer vertellen hoe gevaarlijk het daar is. Maar Elyria kent een heel ander soort gevaar dat niet onderdoet voor het gevaar waar zij voor gewaarschuwd wordt door die vreemdelingen.
Sterk contrast tussen stijl en inhoud
Catherine Lacey is een intelligente vrouw. Dat wordt al gauw duidelijk. In Niemand is ooit verloren is de zoektocht naar jezelf breed uitgemeten. Wat is mijn identiteit en waar ontleen ik die aan? Hoe kun je authentiek zijn in een wereld waarin de techniek in gevecht is met je 'wildebeest', je mens-zijn, of eigenlijk: alles zo gemakkelijk wordt maakt en tegelijkertijd zo gecompliceerd? Het zijn onderwerpen die mij bezig houden, maar toch koste het me moeite in het verhaal te komen.
De lange aaneengeregen zinnen geven het verhaal een kinderlijke, onschuldige sfeer wat sterk afsteekt tegen de zwaarmoedige en indringende thema's. Dat contrast sleurt je als lezer alle kanten op. Met de lichtzinnige schrijfstijl betrekt Lacey de vorm op de inhoud: een kindertrauma verklaart waarom voor deze verteltrant is gekozen. Dat kan ik wel waarderen. Toch is het een stijl die vooral tot zijn recht komt in een voordracht. Al lezende in mijn hoofd vond ik het steeds hinderlijker dat er weinig momenten waren om even op adem te komen.
Gedurfd en geslaagd
Hersenspinsel na hersenspinsel na hersenspinsel komt aan de orde. Verhalend is het boek nauwelijks en sfeervolle beschrijvingen van omgevingen ontbraken. Staat dat symbool voor onze samenleving waarin narcisme en individualisme aan populariteit winnen, waarin we van de ene quick fix naar de andere toewerken en constant in onze eigen wereld leven met onze eigen waarheid? Een ding weet ik zeker: alles in dit boek heeft een betekenis, zelfs dat wat betekenisloos lijkt.
Halverwege het verhaal viel het een en ander op z'n plek. Het verhaal werd meer een afgerond geheel en hoewel de stijl het leesplezier beperkte, vond ik haar niet meer storend, kon ik het uiteindelijk waarderen. Het is gedurfd en geslaagd – een woeste leeservaring: of je de stijl nu prettig vindt of niet, het verhaal dringt binnen en sleurt je langs alle menselijke emoties.
In Niemand is ooit verloren toont Catherine Lacey zich een moedig auteur die een bijzonder boek heeft afgeleverd, waarmee ze meteen op de literaire kaart staat.
(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl)
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
