Vlot geschreven, maar geen horror

Het kaft van dit boek ziet er mooi, spannend en een beetje luguber uit, zwart met witte letters en 2 vallende vogels voor een maan, de zijkanten zijn zwart geverfd.
De subtitel 'open je ogen ... en sterf' doet het ergste vrezen.

Het verhaal springt telkens heen en weer tussen heden en verleden, maar wel op een prettige manier. Het is duidelijk wanneer welke tijdlijn zich afspeelt en langzaam maar zeker komen beide tijdlijnen bij elkaar.

Malorie woont samen met haar zus in een stad in Amerika Als ze onbedoeld zwanger wordt, besluit ze de zwangerschap niet te onderbreken, ondanks dat de vader er niets van wil weten.
Op dat moment zijn er al allerlei geruchten dat er her en der in de wereld, maar voornamelijk in Rusland, mensen van het ene op het andere moment finaal doordraaien, andere mensen afslachten en/of zelfmoord plegen.
Langzaam aan komt het nieuws over deze voorvallen echter steeds dichterbij.
Duidelijk wordt dat deze mensen 'iets' gezien hebben.
Mensen gaan of verhuizen of hun huizen barricaderen, ramen en deuren afdekken en als ze naar buiten moeten, is dat altijd met een blinddoek om. Binnenshuis hebben ze wel gewoon de ogen open.

Malorie doet het lang af als onzin, maar als haar zus een glimp van iets buiten heeft opgevangen en vervolgens zelfmoord pleegt, rijdt ze naar een 'opvanghuis' waar ze eerder iets over gelezen heeft in een plaatselijk krantje.
Hier wonen al enkele mensen die ook ooit op de advertentie zijn afgekomen.
Een van de bewoners is Tom, Hij heeft als eerste op de advertentie gereageerd, de oorspronkelijke bewoner is al op mysterieuze wijze om het leven gekomen.
Tom en Malorie kunnen het samen goed vinden, maar dat kan niet van alle bewoners gezegd worden.
Continue is er spanning, dreiging, zouden ze het overleven, wat is er daar buiten eigenlijk, niemand weet het, maar speculaties zijn er genoeg, waardoor ook spanningen onderling voelbaar zijn.
Gelukkig is er een waterkrachtcentrale bij de rivier in de buurt, waardoor er wel stoom is, een eigen waterput in de achtertuin zorgt voor vers water, maar dat moeten ze wel geblinddoekt halen. Elk geluid buiten doet het ergste vermoeden.
In de kelder staat nog een redelijke voorraad ingeblikt voedsel, maar dat slinkt zienderogen, zeker als er nog een alleenstaande zwangere vrouw en later nog een man bij komen.
Tom en Jules gaan geblinddoekt naar huizen in de buurt om te kijken of daar nog eten te vinden is.
In de tussentijd loopt de spanning in huis hoog op, vooral als het langer duurt dan gepland voor ze terug zijn.
De andere personages worden niet echt uitgediept.

Op een dag zijn de beide zwangerschappen uitgerekend, een van de bewoners, Gary, die uit huis geplaatst is wegens leugens en indoctrinatie, blijkt toch nog in huis te zijn. (hoe? als iedereen binnen wel gewoon de ogen open heeft?)
Er is chaos, verwarring, spanning. Beide vrouwen bevallen op zolder, en ineens blijken de 'wezens' ook in huis te zijn.
Alleen Malorie en Gary overleven dit. Gary verdwijnt uit het huis en Malorie blijft achter met 2 pasgeboren baby's.

Ineens zijn de kinderen 4 jaar oud, hoe ze in de tussentijd aan eten zijn gekomen is een raadsel, behalve vlak na de geboorte, wordt er niet meer gesproken over eventuele strooptochten van Malorie naar voedsel.
Er wordt alleen gesproken over 'jongen' en 'meisje', de kinderen hebben geen namen en zijn bijna slaafs volgzaam en dat op die leeftijd...
Malorie gaat samen met de kinderen in een roeibootje de rivier af. De kinderen zijn al vanaf hun geboorte getraind om ieder geluid, geblinddoekt te herkennen. Spanning al om, vreemde geluiden, honden of wolven? Vogels, een motorboot met daarin een man die zijn ogen wel open heeft, iets in of op het water.
Waar gaan ze naar toe en waarom? En is daar aan het einde van de rivier een veilige plek?

Het boek is op een prettige, vlotte manier geschreven, het bouwt spanning op, maar is bij vlagen, zeker in de boot langdradig, soms lijken bepaalde passages afgeraffeld, net alsof Josh Malerman niet wist hoe hij hier verder mee moest.
Persoonlijk vond ik het einde zeer teleurstellend, de lezer wordt nog steeds in onzekerheid gelaten, te veel losse eindjes die niet opgehelderd zijn.
De vergelijkingen met Stephen King en Albert Hitchcock zijn finaal uit de lucht gegrepen.

Al met al een leuk debuut, om als tussendoortje te lezen, maar geen hoogstaande thriller en zeker geen horror.

Axje1807/ Alexandra Winters