Lezersrecensie
waarom proeflezers zo belangrijk zijn...
Het Veen - Ton Zevenhoven
Het kaft ziet er uitnodigend uit, net als de tekst op de achterkant.
Vol enthousiasme opende ik dus het boek en begon te lezen.
Een persoonlijke boodschap voorin, ik had het boek via een facebook-actie gewonnen, onder voorwaarde dat ik een recensie zou schrijven.
Na het eerste hoofdstuk waarin in het veen een lijk in een lerenzak wordt gevonden en het hoofdstuk erna een, gelukkig niet gedetailleerde, verkrachting plaats vindt, lijkt het een interessant boek te worden.
Alleen is niet helemaal duidelijk wat de 2 hoofdstukken met elkaar te maken hebben en of het in dezelfde tijd afspeelt.
Daarna wordt het op een kinderlijke manier vervolgt, het dorpsleven wordt uitgelegd alsof we kinderen zijn, een jacht, schermutselingen met een andere ‘stam’ die in de omgeving leeft.
Strijd, vriendschap, jaloezie en haat. Het wordt verteld, zoals je een kind een verhaaltje zou voorlezen.
Zinsconstructies die vaak niet kloppen, interpunctie die soms totaal ontbreekt, zodat je zinnen een aantal keren moet overlezen, voor je denkt ‘oh, daar had een komma moeten staan’.
Soms totaal verkeerd woordgebruik als voorbeeld:
‘Ook hun beide ouders waren ingetogen, over de komst van het volgende kleinkind’.
‘Ingetogen’ ?? Opgetogen moet dat mijns inziens toch echt zijn, of blij, of verheugd.
Een andere zinsnede, let wel, het speelt zich dus af in de ijzertijd! En gaat over de ‘medicijnman’ die weggejaagd werd door Lidewei : ‘Waggelend als een eend met een vuurpijl in zijn reet.’ Sorry hoor, maar wat is dit ineens een raar taalgebruik. Het woord ‘reet’ is totaal niet op zijn plaats in de rest van het verhaal, maar ook een ‘vuurpijl’? Die waren er echt nog niet in die tijd in deze contreien, mogelijk wel in Azie, maar hier niet.
En zo rammelt het aan alle kanten.
Het verhaal op zich is boeiend en zou, zeker als het op een pakkende en kloppende manier geschreven wordt, een schitterend boek kunnen zijn. Nu voelt het meer aan als een opsomming van feiten, overgoten met een heel dun, waterig sausje.
Laat ik eerlijk zijn, ik heb 3 pogingen gedaan om het te lezen hen heb het na circa 15 bladzijden weg gelegd.
De 4e poging heb ik mij echt gedwongen om het helemaal te lezen van de eerste tot de laatste bladzijde.
Vandaar 1 ster voor de moeite die Ton heeft genomen om te gaan schrijven.
Het kaft ziet er uitnodigend uit, net als de tekst op de achterkant.
Vol enthousiasme opende ik dus het boek en begon te lezen.
Een persoonlijke boodschap voorin, ik had het boek via een facebook-actie gewonnen, onder voorwaarde dat ik een recensie zou schrijven.
Na het eerste hoofdstuk waarin in het veen een lijk in een lerenzak wordt gevonden en het hoofdstuk erna een, gelukkig niet gedetailleerde, verkrachting plaats vindt, lijkt het een interessant boek te worden.
Alleen is niet helemaal duidelijk wat de 2 hoofdstukken met elkaar te maken hebben en of het in dezelfde tijd afspeelt.
Daarna wordt het op een kinderlijke manier vervolgt, het dorpsleven wordt uitgelegd alsof we kinderen zijn, een jacht, schermutselingen met een andere ‘stam’ die in de omgeving leeft.
Strijd, vriendschap, jaloezie en haat. Het wordt verteld, zoals je een kind een verhaaltje zou voorlezen.
Zinsconstructies die vaak niet kloppen, interpunctie die soms totaal ontbreekt, zodat je zinnen een aantal keren moet overlezen, voor je denkt ‘oh, daar had een komma moeten staan’.
Soms totaal verkeerd woordgebruik als voorbeeld:
‘Ook hun beide ouders waren ingetogen, over de komst van het volgende kleinkind’.
‘Ingetogen’ ?? Opgetogen moet dat mijns inziens toch echt zijn, of blij, of verheugd.
Een andere zinsnede, let wel, het speelt zich dus af in de ijzertijd! En gaat over de ‘medicijnman’ die weggejaagd werd door Lidewei : ‘Waggelend als een eend met een vuurpijl in zijn reet.’ Sorry hoor, maar wat is dit ineens een raar taalgebruik. Het woord ‘reet’ is totaal niet op zijn plaats in de rest van het verhaal, maar ook een ‘vuurpijl’? Die waren er echt nog niet in die tijd in deze contreien, mogelijk wel in Azie, maar hier niet.
En zo rammelt het aan alle kanten.
Het verhaal op zich is boeiend en zou, zeker als het op een pakkende en kloppende manier geschreven wordt, een schitterend boek kunnen zijn. Nu voelt het meer aan als een opsomming van feiten, overgoten met een heel dun, waterig sausje.
Laat ik eerlijk zijn, ik heb 3 pogingen gedaan om het te lezen hen heb het na circa 15 bladzijden weg gelegd.
De 4e poging heb ik mij echt gedwongen om het helemaal te lezen van de eerste tot de laatste bladzijde.
Vandaar 1 ster voor de moeite die Ton heeft genomen om te gaan schrijven.
1
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Alexandra de Groen
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
