Pakkend verhaal

Laat ik beginnen met het feit dat ik helemaal blanco aan dit boek begon.
Geen familie of kennissen, zover ik weet, die een psychische aandoening hebben.
Zodoende had ik dan ook geen enkele gedachte of gevoelens voor ik aan het boek begon.
Gewoon wat de ‘gemiddelde’ Nederlander zich daar bij kan voorstellen. Eigenlijk niets dus.

Het verhaal begint bij Emma, een jonge vrouw die eerder opgenomen is op de PAAZ-afdeling van een ziekenhuis, wegens een zware depressie. Daar is geconstateerd dat ze een vorm van autisme heeft, Asperger.
Ze heeft daar 5 maanden intern gezeten en mocht daarna naar huis, maar komt nog regelmatig voor controle voor een gesprek met de psycholoog.
Haar eigen verwachting is dat ze vandaag haar laatste gesprek heeft.
Groot is dan ook haar schrik als de vervanger van haar eigen behandelend arts/psycholoog besluit om haar direct weer op te nemen. Ze heeft in de afgelopen periode medicijnen gehamsterd, met de bedoeling om die ineen keer in te nemen, zodat ze verlost is van haar depressies, maar daarna gewoon verder kan met haar leven.
Dat daar een grote tegengestelde gedachte in zit, ziet ze niet.

Haar vriend Sergei brengt haar de benodigde kleding en persoonlijke verzorging en daarna beleven we het wel en wee van Emma op de ‘open”-afdeling van de Paaz, waar ze ook ‘s nachts verblijft. In het begin moet ze zich strikt aan de beperkingen houden, krijgt ze nieuwe medicijnen waar ze door de bijwerkingen zelfs op de spoedeisende hulp beland.
De mede-patienten wisselen van samenstelling, sommigen worden uitgediept, andere alleen oppervlakkig. Emma is wat dat betreft makkelijk, ze kan met iedereen wel redelijk tot goed opschieten. Alleen Michiel? Daar krijgt niemand echt hoogte van, of toch wel?

Het huidige oude Paaz-gebouw valt bijna van ellende uit elkaar, ze horen en zien de nieuwbouw, waar ook de fusie met een andere psychiatrische afdeling zal plaatsvinden.
Gaande weg haar verblijf en gesprekken met de psycholoog en verpleegkundigen blijkt dat Emma naast Asperger helaas ook Manisch Depressief is. Dit verklaart ook gelijk waarom ze de ene keer zwaar depressief en de volgende keer juist in een jubelstemming is.
Sergei komt regelmatig en heeft ook samen met haar gesprekken met de psychiater. Haar ouders en broers/zus komen slechts in de zijlijn voorbij. Niet dat de verhouding moeizaam is, maar doordat haar jongere broer David ook autistisch en depressief is, gaat eigenlijk alle aandacht en energie naar hem toe. Emma heeft zich altijd weggecijferd om haar ouders niet tot last te zijn.

Emma weet steeds beter om te gaan met de nieuwe diagnose en de nieuwe medicijnen die haar gevoelens ‘afvlakken’ en mag aan het eind van het boek weer naar huis.
Een leuk en verrassend einde, Emma zit achterop de fiets bij Sergei en ernaast loopt/draaft een van de shetland-pony’s van haar ouders, waar ze ook naar onderweg zijn. Ze komen langs het ziekenhuis, op de plaats waar de oude Paaz stond, rest alleen een grote, kale vlakte. Waarop Emma beseft dat ze we lis waar ooit naar een Paaz zou kunnen indien noodzakelijk, maar niet meer naar deze.
Je kunt voelen dat Emma zich goed voelt, ze is gelukkig met Sergei en hoe haar eigen leven en momenteel uitziet.

Zoals gezegd, ik begon blanco aan het boek. Nu, na het lezen, vindt ik het heftig, het is een vlot, leuk geschreven verhaal, maar je voelt de sfeer, de gevoelens en beseft” Dit kan iedereen overkomen”.
Een eye-opener.
En ik ben gegrepen door het verhaal en zal ook zeker deel 1, het boek PAAZ gaan lezen.
Dit boek verdient wat mij betreft zeker 4 sterren.