"De loop der dingen"

‘Ik leid een normaal leven. Dat weet ik zeker. Er is een appartement, een auto en een baan. Niet eens een slechte baan, niet eens een slechte auto. Er is ook een vriend, voor af en toe. En er is papa.’ Met deze zinnen begint Justine le Clercqs korte roman “Krimp”, zinnen uitgesproken door de ik-figuur Lina Hersenvoort. De toon is daarmee gezet; een normaal leven krijgt een geheel eigen dimensie.

De vader van Lina - patron Hugo, eigenaar van een Frans restaurant op de Plaats in Den Haag – wordt tachtig jaar. De vaste gasten willen die verjaardag graag vieren, met hulp van Lina. Tijdens die voorbereiding denkt Lina terug aan haar leven. Ze wordt opgevoed door haar vader, die leeft voor zijn restaurant. Lina helpt al op jonge leeftijd mee, vooral als afwasser in de keuken. Als ze vijftien wordt, krijgt ze van haar vader een eigen woning, met de woorden, ‘Nu ben je echt een mens, een groot mens.’ Lina ervaart deze stap heel anders en constateert omineus: ‘Sommige dagen gaan voorbij, en sommige dagen gaan nooit meer voorbij.'

In flarden vertelt en overdenkt Lina de gebeurtenissen van de jaren daarna. Haar schoolperiode, haar toenemende agressie, het leven met kruimelcrimineel Rick, haar werk op een ministerie, en vooral haar moeizame relatie met papa. Zo krijgen we een inkijkje in het hoofd van Lina, een inkijkje dat steeds minder samenhang vertoont en toch inlevend blijft. De korte zinnen en de opmaak van de laatste hoofdstukken versterken dat warrige beeld. Wat er vervolgens gebeurt is normaal in de gedachtestroom van Lina. ‘Ik zou het geen wraak willen noemen. Ook geen vergelding. Het is de loop der dingen. Het is een logisch gevolg.’

Le Clercq heeft met Krimp een krachtig boek geschreven over de oorsprong van vrouwelijk geweld. En meer nog een authentieke bijdrage geleverd aan de nature-nurture-discussie.