Herkenbaar voor en door gamers

Voor mij persoonlijk, en ik denk voor veel mensen uit dezelfde generatie, een heel herkenbaar boek!
De herkenbaarheid maakt het juist een interessante reflectie naar je eigen jeugd en wellicht zelfs naar jezelf in het heden. Als generatie-genoot van de schrijver weet ook ik nog precies wanneer ik mijn eerste Game Boy kreeg en hoe het gamen sindsdien mijn leven nooit meer heeft verlaten. Ik ben dan wel nooit in een depressie of iets daarbij in de buurt terecht gekomen maar ik herken zeker bepaalde aspecten van de verslaving en heeft me zelfs doen realiseren dat ik waarschijnlijk nu ook nog deels verslaafd ben.
Ik ben nooit een enthousiast lezer geweest (echter heb ik dit boek in korte tijd uitgelezen, alsof ik een goede videogame speelde), gamen was en is altijd toegankelijker en zeker nu is het altijd beschikbaar... Toentertijd (bij de introductie van de eerste consoles etc) was er uiteraard niets of nauwelijks iets bekend over gamen en de verslavende werking ervan. Hedendaags is het niet meer weg te denken en is er zoals hij, beklemmend, beschrijft nauwelijks meer aan te ontsnappen. Juist om die reden vind ik het een confronterend boek, gamen komen we niet meer omheen in de huidige samenleving, maar dit laat wel zien dat we het niet onbesproken kunnen laten.
Ik heb niks tegen gamen op zichzelf, integendeel, maar omdat het maar groter en beter wordt, zeker nu met bijvoorbeeld Virtual Reality moet er ook besef komen over de effecten ervan en hoe daarmee om te gaan. Dit boek geeft dat vanuit een erg persoonlijk perspectief weer en geldt daarmee in mijn optiek ook als een waarschuwing over de effecten die MOGELIJK kunnen voorkomen. Een goede gewaarwording voor gamers zelf en naasten van gamers. Daarnaast ook voor gamers ook erg leuk om te lezen vanwege de herkenbaarheid, er zijn weinig QR codes die ik heb hoeven scannen:)